Fotografías da visita a Manuel María

Escolma de fotografías da visita que o alumnado do noso centro fixo á Casa Museo de Manuel María en Outeiro de Rei este pasado xoves

Visitando a Manuel María from As Ferreiras Silleda

Percorrido pola paisaxe poética de Manuel María

Co obxectivo de levar a cabo unha viaxe á Casa Museo de Manuel María e á Terra Chá, elaborouse esta unidade didáctica que serviría de guía ao alumnado do IES Pintor Colmeiro nesta viaxe organizada polo Departamento de Galego e realizada este xoves 13/05/16

Percorrido pola paisaxe poética de Manuel María by as_ferreiras

Exposición de Manuel María

Na entrada do centro podemos repasar vida e obra  de Manuel María. Contamos cunha unidade didáctica que nos permite facer o seguemento desta exposición.

Primeiro premio de Poesía no III Concurso literario Mª Vitoria Taboada

David Cabaleiro Otero, alumno de 1º de bacharelato do noso centro, acadou o primeiro premio de poesía no III Concurso literario Mª Vitoria Taboada, un certame que organiza o IES Ramón Mª Aller Ulloa (Lalín)

PRECISO UN COMEZO

Quero vivir nun mundo finxido.

Crear, rompendo e moldeando

as criaturas nunha paisaxe

con horizontes de cores pastel.

Luminosidade e texturas

móvense entre as xemas dos dedos,

facéndome cóxegas

mentres desprendo emoción imposible.

Soamente con este pincel,

sei que será suficiente para encher

todo o perigoso baleiro

dunha folla en branco.

Non quero, atérrame pensar

nunha historia tan escura,

nos monstros que devoran as cores

deixándome tan só e espido.

Síntome esvarar na humidade,

que afoga como un día nubrado,

con toda a tarde por diante

para saltar ao outro lado.

Lévame, guíame polo mapa

que conduce ao tesouro.

Eu intentarei seguir adiante,

mais as promesas adoitan perderse...

Posúeme, faime ver e sentir

todo o necesario

para seducir co meu talento

a aqueles que o ansían de verdade.

Preciso atopalo, sei que está vivo.

Apresúrate en chegar ao cumio

ou a neve desembocará nun rebumbio

que te arrastre de novo ao comezo.

Comezo trazando a primeira liña

nun prólogo tan murcho e difuso

que ameaza con quedar

no simple esquecemento.

Buscarei a realidade, a mentira

oculta nos poros deste cadro.

Seguirei voando, e ao caer

dareime por fin de conta.

Arte, serei capaz de comprendela?

Sempre con tanto misterio,

non é máis ca unha ponte

fundida na boca dun soño.

Espertarei algún día

e toda a maxia desaparecerá:

a auga do río afogará os paxaros,

o sol queimará o universo enteiro...

E así todo o esforzo

quedará sen recompensa;

e así morrerá sen chegar a ser

un verdadeiro poema.

TRANSICIÓN E INFORTUNIO

Unha cantiga de esperanza

no medio de tanta escuridade

resoará levada polos fíos de vento

que varren os restos da antiga paisaxe.

Soamente quedan restos,

iso é o que somos, ánimas de po,

despois de tanto sufrimento

e despois de tantos anos.

Caos que impulsa o reloxo,

non queres existir sen motivo,

sen algo ao que corromper

desde as raíces máis profundas.

Pero esa melodía que realza

o último alento dun supervivente

ficará no seu insigne altar

tentando axitar todo o perdido.

Coa súa capa branca,

heroe sen sangue nas mans,

respirando o aire que arroupa a morte

e cargando todos os seus crimes.

Alimentámonos das nosas propias

almas, sentimentos, imperfeccións...

e de todo o que algunha vez

nos fixo humanos.

Mágoa que xa ninguén a escoite,

esquecida entre todo ese ruído

que cega e que enxordece

oculto tras o fulgor do ferro.

Perfecto final finxido

para un novo comezo.

Á ESPERA DUN PUNTO FINAL

Perdido na noite,

atrapado na escuridade

e chegada a miña hora,

eu sabía que pronto ela

estaría fronte aos

meus ollos,

atravesándome coa baleira

e xélida mirada

dos seus.

Xa podía escoitar os seu pasos

aproximándose lentamente,

por un camiño ermo,

eido das sementes do caos;

pero non estaba soa,

escoltada polos berros agónicos

dos meus antecesores:

agora era a miña quenda.

Aquelas voces

tornaban máis fortes,

aqueles chíos negros

momento a momento,

entre cada espazo eterno

dunha posición das agullas

á seguinte.

Pero eu non choraba,

non o lograba

pese a todos os meus intentos,

consciente da virtude,

debo confesarme,

e dunha vida plena.

Hei de ser breve,

xa contemplo a súa expresión escura,

as súas fráxiles extremidades

suxeitando a arma afiada

coa que despoxarme de todo.

Ficou sen moverse,

parecía aterrada, arrepentida

do pecado que ía cometer

corrompida pola gula.

Pero non había alternativa,

e o fío da gadaña

sentín no meu costado.

Foi unha sensación estraña,

e por un intre sentinme liberado.

Foi a derradeira.

Accésit de relato curto no III Concurso literario Mª Vitoria Taboada:

Rubén Campelo Camarero, de 2º de bacharelato, obtivo un accésit por este relato curto no III Concurso literario Mª Vitoria Taboada:

 A vozDaniel espertou sobresaltado cando o único que se escoitaba na noite era a choiva petando nos cristais. Mirou ó seu arredor, adormecido, intentando lembrar o que acontecera no seu pesadelo. Cando conseguiu abrir os ollos, deuse conta de que, por debaixo da porta, entraba unha feble luz. Odiaba pasar as noites só naquela casa na que ruídos e gotas se acumulaban. Incorporouse lentamente para descubrir de onde proviña aquela luz que se filtraba temerosa na súa habitación. Abrindo a porta, pronto localizou a súa procedencia, a luz da cociña estaba prendida e deuse de conta de que xa non se escoitaba o son da choiva, só as queixas do vello chan de madeira a cada paso que daba. Volvendo á habitación, cun peso insoportable nas súas pálpebras, deitouse na cama e volveu durmir. Cando espertou de novo, non sabería dicir se pasaran horas, minutos, ou escasos segundos. O que si que sabía era que escoitara o seu nome, unha voz feminina acabábao de chamar. Daniel comezou a pensar que iso era imposible, que estaba só na casa, intentando convencerse de que todo fora un soño, pero nese mesmo instante volveuno escoitar, un rumor, case inaudible, que o volvía dicir, volvía a dicir o seu nome. Todo intento de que seguía sendo un soño esvaeceuse e acendeu a luz vendo que todo estaba en orde.Pegou as súa costas á parede o máximo que puido, intentando atopar a seguridade que precisaba naquel momento. De novo volveuno escoitar, o seu nome, esta vez dende máis cerca, imaxinando quen estaría detrás daquela voz melodiosa, case anxelical que o atraía coma se fose un imán. Daniel, sumido nos seus pensamentos, esqueceu o perigo que podía levar a presenza daquela voz na súa casa, iso era algo que para el xa non tiña importancia. Desexaba coñecer a dona daquela voz que facía que se perdera no máis profundo dos seus pensamentos.
Agora xa detrás da porta volveu soar, a voz volveu dicir o seu nome, invitando a que a acompañara, e tras isto abriuse a porta, moi amodo, deixando que pouco a pouco a luz da habitación enchese todo o corredor. Daniel, con sentimentos moi contraditorios, viu como se abría a porta, e como, tras ela, aparecía esa figura que tanto desexaba coñecer e que agora o invitaba a irse con ela, repetíndolle que a seguira.
Daniel cando viu aquela figura, volveu pensar que aínda estaba soñando, porque era a muller máis bonita que vira nunca. Tiña o cabelo negro como unha noite de lúa nova, que recorrendo a súa cara resaltaba a súa pel branca. Os seus brillantes ollos eran azuis, dun azul tan profundo coma os océanos, uns ollos nos que afogabas antes de somerxerte neles. A súa boca tan desexable coma unha gota de auga no deserto. Así foi Daniel percorrendo o seu corpo coa mirada pouco a pouco, dándose conta de que un soño non podía ser tan perfecto coma a muller que estaba mirando, escoitando a súa voz, que o volvía a invitar a seguila.
Daniel non tivo tempo para pensalo, e cando se deu conta estaba baixando as escaleiras que daban á rúa. Non podía parar de pensar naqueles ollos que o levaban a outro mundo, ou para el, probablemente ao ceo. Aquela voz falándolle mentres pisaban os charcos que deixara a choiva aquela noite e que agora dera paso a unha néboa espesa, na que Daniel só buscaba achegarse a aquela figura que o sacara da casa a alta horas da noite, noite tan escura coma os cabelos da rapaza.
Daniel deambulou unha eternidade que lle pareceu efémera perseguindo aquela voz, que cada vez o envolvía máis e máis, como a néboa que o rodeaba. Finalmente a voz calou, e entón Daniel deuse conta de onde estaba. Unha pequena lagoa que estaba en medio de ningures onde unha rapaza de doce anos morrera afogada cando el aínda era novo. Era un sitio tenebroso, descoidada dende fai moitos anos, pero que co sorriso daquela muller se convertía no lugar máis bonito do universo.
De novo soou aquela voz, que xa non escoitaba, senón que sentía na súa cabeza, sabendo que xa non podía liberarse dela, pero el sabía que non quería liberarse. Entón a muller saltou e Daniel seguiuna, co único desexo de non separarse dela xamais, e así Daniel afogou nos ollos da rapaza, que aínda despois de morto o facían sentir vivo.

Presentación de Gonzalo Navaza

Xa sabedes que Gonzalo Navaza visitou o noso centro e inaugurou unha aula co seu nome. Denise e Sonia, alumnas de 2º de bacharelato fixeron unha introdución do escritor mediante este completiño Power Point.

 

Mª Eugenia Gil premiada no II Concurso Literario Mª Vitoria Taboada

Mª Eugenia Gil, alumna de 4º ESO, recibiu o primeiro pemio de relato curto no II Concurso Literario Mª Vitoria Taboada cun traballo titulado Ás veces non hai que buscarlle o sentido a todo.
Na foto vemos a Eugenia nun momento do acto de entrega do premio, lendo a súa obra. 
Máis abaixo podemos ler o relato premiado. Nós só podemos darlle os parabéns a Eugenia e animala a que siga escribindo.









Ás veces non hai que buscarlle o sentido a todo. Só deixar que flúa. 
Redo era un rapaz duns 17 anos. Alto, delgado e moi guapo. Pero a pesar de ser un rapaz simpático e amable, era moi introvertido. Vivía nun mundo á parte e afastado da vida cotiá. Para el todos os días eran distintos, xamais entraba na rutina. Chegaba a clase e sacaba o seu caderno de debuxo. E segundos despois estaba viaxando polo interior da súa mente e expresándoo con cores. Parecía tan simple: unha lámina de debuxo e unhas ceras de cores. Pero achegábaste un momento a ver o que pintaba e expresaba tantas emocións, cousas tan vivas, algo tan abstracto e indescritible. Algo marabilloso. Moita xente non entendía o que debuxaba, pero eu víalle o sentido a cada unha das liñas que el trazaba. Inspirábame todo o que debuxaba, e sen querer miles de notas xurdían na miña cabeza e empezaban a pórlle música a cada trazo que Redo facía. Cada son que se producía na clase convertíase en parte da melodía que se estaba a formar na miña cabeza. A caída dun lapis era o pizzicato dos violíns; os pasos de alguén, uns bongós que lle daban un toque caribeño á miña pequena composición. E todo isto xurdía grazas ao debuxo que comezaba a facer Redo.

Nunca pensara en falar con el, nin en que algún día o faría. Posiblemente polo medo que tiña a que pensara que estaba tola. Compoñer unha pequena canción a partir de ver un debuxo non se pode dicir que fora moi normal. E ao igual ca Redo, eu tamén tiña o meu mundo interior que ninguén coñecía. E un día apareceu diante miña. Estaba a argallar no meu mundo e non me decataba ata que me sacudiu un pouco o brazo. Era el, mirándome a través dos seus ollos azuis. Semellaban o mar. Transmitíanme tranquilidade e seguridade. Viñera onda min a pedirme se me podía facer un retrato. Levaba días observando o meu perfil e quería inmortalizar ese momento. Aceptei entusiasmada. Adoraba os seus debuxos, e agora ía debuxarme a min! En realidade creo que só era unha escusa para coñecérmonos un pouco. E cría ben. Mentres me debuxaba falaba comigo e pouco a pouco foime contando cousas do seu mundo paralelo. Falábame sempre dunha lagoa, era onde a maioría das historias ocorrían. Era un lugar tranquilo, e isto reflectíao con cores azuis á hora de debuxar. Se tiña un mal día notábase polo abuso de cores negras ou vermellas. E cando o único que quería era paz e tranquilidade, o verde era sempre a súa escolla. Era tan interesante, el e o que pensaba. E en certo modo identificábame con el. Para min os tons azuis eran unha melodía presente moitas veces. O negro e o vermello manifestábanse nunha melodía complexa, chea de disonancias, contrastes e cortes bruscos na metade, buscando sempre amálgamas e acentuacións en pulsos débiles, deixando os fortes moitas veces baleiros. E para rematar, a música que máis me gustaba era a das cores verdes. Calmada, pero con momentos culminantes e explosivos. Era unha marabilla. Cando collín confianza con Redo conteille os meus mundos. E quedou fascinado con eles, tanto coma eu cos seus. E pouco a pouco foime gustando máis estar ao seu carón e conversar. Xa non falabamos só do retrato que me estaba a facer, nin dos mundos paralelos que compartiamos , agora tamén falabamos do mundo real, o que de verdade nos envolvía. Cada vez quedabamos máis tardes. El aprendíame a debuxar, e eu ensináballe o básico sobre o violonchelo. Dábaselle bastante ben. E sen decatarme, Redo pasara a ser parte do meu mundo real, e tamén do imaxinario.

Pasou o tempo, e deixei que todo seguira o seu ritmo, sen buscarlle sentido nin lóxica aos nosos mundos. Porque era mellor deixar que fluíran, non había necesidade de buscarlle o sentido a todo.

100 anos con Ramón Valenzuela

A vindeira semana programamos dúas conferencias sobre Ramón Valenzuela xa que se cumpriu o centenario do seu nacemento. Tendo en conta a importancia que ten na nosa comarca a figura de Valenzuela, desde o ENDL parecíanos unha falta de respecto que non se celebrara esta conmemoración no noso centro

Entrega dos premios das Esopías 2015

Fixemos entrega dos premios ás mellores Esopías deste ano. A decisión foi moi complicada debido tanto á gran participación como á calidade dos traballos presentados.
Próximamente presentaremos unha escolma das esopías. Polo momento, velaquí os gañadores:
1º premio (1º ciclo): Laura Villanueva Hermida (2ºB)
1º premio (2º ciclo e bacharelato): Alberto García Fernández (1º bacharelato A), Alesandra I. Bazán Casanova (4ºB)
2º premio (1º ciclo): Nerea González Villar (2ºB), Natalia Mato Fernández (2ºB)
2º premio (2º ciclo+bacharelato): Mariña Castro Fontao (4ºB)

Breogán Riveiro no Colmeiro

O pasado xoves 11 de decembro o escritor Breogán Riveiro mantivo un encontro co alumnado de 1º da ESO. Nas entradas anteriores xa puidéchedes ver que o pasaron moi ben con el.  Velaquí a comprobación. Todo un espectáculo.
Así que volvemos a ter outra invitación para ler o Tonecho de Rebordechao, e é que aínda hai alguén que non o leu.

Tonecho de Rebordechao. Últimas valoracións

A min o libro de Tonecho de Rebordechao pareceume moi divertido e educativo xa que nós recorda os costumes e as cousas que se facían noutros tempos, como se vivía nas aldeas etc.Ademais tamén dá un pouco de medo coa historia do Home do Unto.
 O personaxe que máis me gustou, ademais de Tonecho, foi o seu avó, porque me pareceu un dos personaxes da historia máis divertidos xa que fai cousas da vida cotiá pero cun toque de humor. E ao rematar de ler o libro veunos visitar o outor, que me pareceu un home moi agradable xa que nos contou un montón de historias divertidas, poñíalle un toque de humor a todo, falaba con nós, aínda que ás veces non do libro, e facía todo o posible para que nos sentiramos a gusto con el.

por Eva García Bibian

Tonecho de Rebordechao O libro “ Tonecho de Rebordechao ” é un libro que todo o mundo debería ler e gustoume en moitos sentidos: -Ensina que os animais teñen sentimentos como as persoas. -O avó e a avoa fanche rir e fan que o libro parezca aínda mais real, porque é algo que sole pasar na vida cotiá. Recomendo este libro a todos os nenos e nenas,e un libro moi interesante,coas súas partes graciosas, tristes,emocionantes...A min gustoume moito. O autor do libro O autor do libro veu aquí ,e contestou as preguntas que lle fixemos,fíxonos sorrir moito .Era moi amable, moi divertido e moi bo con nós,a todos nos caeu moi ben .Ojalá poidamos volver a velo e darlle outra vez a benvida!!!

por  Ángela Quintás Mato

-Gustoume moito o libro, a historia foi moi entretida,espero volver a ler outro libro de Breogán Riveiro que me gustara tanto como o libro de Tonecho de Rebordechao. Breogán Riveiro foi un home moi amable por vir ao IES PINTOR COLMEIRO a darnos unha charla sobre o libro,gustoume moito que viñera. Nós os nenos/as fómoslle dicíndolle preguntas sobre o libro e el contestábaas pero enrollábase moito pero aínda asi pasabámo moi ben escoitando. Esas dúas horas que veu foron unhas das mellores de todas; rimos todo o tempo, quedei moi contenta. Recomendo este libro a todos/as porque é moi interesante e entretido a vez. MOITÍSIMAS GRAZAS BREOGÁN.....

por Laura Míguez Caramés 1º da eso B

É un libro moi divertido. Ten un vocabulario moi fácil e enxebre; de aldea. Case se le só, xa que ten palabras moi cotiáns. Gústame moito, porque Rebordechao recórdame a aldea dos meus avós. O único que lle poño de " pega " é o título. Non está moi logrado, xa que o protagonista chámase Tonecho e vive en Rebordechao. Pero en conxunto é moi bo libro. Un dos que máis me gustou.

por Lara Silva Muiños 1ºC

Boas, velaquí a miña opinión sobre "Tonecho de Rebordechao":
OPINIÓN SOBRE O LIBRO A min o libro gustoume moito (como a case todos os meus compañeiros); gustoume pola maneira que ten de mesturar a gracia, o humor, coa maneira de ser da xente da aldea e co misterio do Home do Unto. Gustoume cando discutían os avos, porque toda a clase escachábamos coa risa. Tamén porque non era moi difícil de entender.
OPINIÓN SOBRE O AUTOR O autor deste libro caeume xenial; é unha persoa moi simpática que sabe como conquistar perfectamente á xente. Contounos moitas lendas moi graciosas , pasamos un ratiño estupendo!

por  Eva Vázquez Montero 1º de ESO C

Gustoume moito o forma de expresarse este autor no libro, non usa palabras que non entendamos e exprésase perfectamente.
O autor é moi simpático e agradable. Sempre respondía as preguntas e contounos anécdotas e chistes moi divertidos e interesantes. Por exemplo: contounos cando nun sitio a un árbitro lle chamaban cousas estúpidas, por exemplo, "equinodermo". E noutra ocasión que a nai do árbitro morrera e ninguén lle dicía nada ata que alguén lle chamou "orfo de p...".

por David Varela Vázquez 1ºC.

Opinión do libro: É un libro con palabras sinxelas, non é dificil de comprender, é moi divertido... Para a nosa idade está xenial. Tonecho de Rebordechao é un libro que inclúe graza, humor, lendas unha aldea olvidada e misterio. Opinión do escritor: É unha persoa moi simpática e extrovertida. Contounos lendas que lle contaran cando era pequeno. Breogán Riveiro é unha persoa que escribe e fala en galego, por iso o admiro. 

por  Lucía Dapena Carracedo 1º de ESO C

A min este libro foi o que máis me gustou de todos os que levo lido . Ademais de que Breogán Riveiro explicou cousas do libro,tamén nos explicou outras cousas que xa no libro nos fixeron graza. Cando nos empezou a contar unhas lendas xa estabamos impacientes; e queriamos que se acabara para ver como acababan esas lendas porque sempre ía ocurrir algo moi gracioso e divertido ademais el faino dunha forma mais cómica e sempre lle dá esa graza ás lendas e historias. Recomendaría este libro a toda os nenos/as porque é moi divertido e pasas un bo rato aprendendo cousas das aldeas: como eran antes... GRAZAS BREOGÁN.....

por Noelia Lorenzo Barciela

Tonecho de Rebordechao. Penúltimas valoracións

OPINIÓN DO LIBRO:O libro pareceume unha obra de arte.Todas as aventuras que nel se contan son moi entretidas,dende o "Home do Unto" ata o "LDí das eleccións".A percepción que o libro dá de Tonecho,é magnífica.Dá a impresión de que é un neno sen complexos, sen tormentos...,que disfruta vivindo a vida,xogando co can...O avó é todo un artista,fai queixos,ensínanos ós lectores costumes e cousas dos animais; por exemplo como saber se é gato ou gata.Eu persoalmente recomendaría a lectura deste libro a calquera,porque é un libro moi bonito,que serve para calquera idade. 
VISITA DO AUTOR:O autor é un bromista,divírtese xogando coas nosas emocións.Gústalle saber cousas e redactalas, recopilar lendas...Contounos lendas e historias moi entretidas,a min as dúas horas que pasei con el,fóronseme voando.Animounos a que escribíramos un libro sobre a parroquia de "DonBodán".Cando asinou os libros a min fíxome unha aposta,que consistía en que se non perdía o papel no que me asinou,cando tivera 18 anos,convidaríame a unha botella de licor café. 

por Brais López García

 
 Ola son Catalin Silviu Nastuta de 1ºA e a miña opinión sobre o libro Tonecho de Rebordechao é que me encantou,é un libro que recomedaría a todos os meus amigos. Este libro apréndeche moitas cousas: como diferenciar nun gato se é macho ou femia, respectar aos animais, saber se alguén está rindo polos ollos,a importancia dos avós, a facer queixos, a apreciar as aldeas...Ademais é un libro moi divertido igual que o seu autor,porque na visita que nos fixo Breogán Riveiro contounos
historias moi divertivas e moitas cousas sobre o seu libro.O momento máis divertido foi cando nos contou a historia sobre un árbitro. Un saúdo!

 por Catalin Silviu Nastuta de 1ºA

O libro e moi bo, faiche sentir alegría,risa,tristeza...combina moi ben os sentimentos. Este libro recomendaríao xa que é un libro no que se expresan cousas boas e malas, tristes e graciosas.Espero ler mais libros parecidos a este. Despois comprobámos,coa súa visita,que o autor é divertido é moi bo expresándose. Había cousas que non entendía, díxenllo e explicoumas.Por exemplo (sorrir polos ollos) 

por Alberto Pérez

 Ola, son Tonecho de Rebordechao pareceume un libro moi realista e que axuda a recordar o importante das aldeas e o que se perdeu fai tempo. Tamén nos axuda a distinguir se os gatos son femias ou machos, a facer queixo e tamén a como saber se unha persoa sorrí ou non, con mirarlle simplemente os ollos. A visita de Breogán Riveiro fíxoseme moi agradable debido a que é unha persoa moi sinxela e divertida. Contounos moitas historias, que, a súa vez tamén lle contaron a el cando era pequeno e non tan pequeno. Pasei unha tarde incrible. 

por Iria Moreira Suárez, de 1ºA.

Tonecho de Rebordechao. Segundas valoracións.

O libro gustoume moito polas aventuras que vive Tonecho, as versións que lle contan do Home do Unto. O avó probablemente sería o personaxe que máis me gustou porque é moi divertido e trangalleiro, igual que Tonecho que provocaba discusións entre os avós. Ademais tivemos a sorte que o pasado xoves o autor do libro, Breogán Riveiro fíxonos unha visita para falar do libro, en definitiva pasámolo moi ben co autor porque era moi divertido. Recomendo este libro para calquera persoa interesada na lectura e sobre todo se teñen a sorte de estar co autor do libro. 

por David Mato Rodríguez 

Pareceume un libro moi interesante, porque Tonecho sempre vai descubrindo novas aventuras co seu can o Langrán.
O que máis me gustou do libro é cando Sabela vai visitar a Tonecho e dálle un bico na meixela. O autor do libro, Breogán Riveiro, veu visitarnos ao I.E.S. Pintor Colmeiro e pareceunos moi gracioso, porque nos fixo rir con todas as preguntas que le fixemos. Recomendaríallelo a todos os nenos de Galicia e de fora de Galicia, seguro que pasaría bos momentos léndoo GRAZAS BREOGÁN!!!!! 

Salma 1ºB 

Moi bo, excepto nun aspecto: non quería que acabara así (que Tonecho acabara no hospital por comer un bocadillo con cogomelos velenosos) Recomendaríao a todos os nenos que falan galego, pois conta as "aventuras" dun rapaz nunha aldea perdida chamada Rebordechao Ten a súa parte de misterio (cando conta a historia do Home do Unto), a súa parte de humor (candi di que non pode saber se é gato ou gata un gato porque non ten pirola). Non ten moito romanticismo, pero dá igual, pois o libro segue sendo interesante e moi chulo. Breogán é alguén moi simpático e gracioso, unha boa persoa. Cando responde unha pregunta nosa, sempre respondía e despois explicaba moitas cousas, e algún conto, é dicir, enleábase moito.

 por Rubén Pérez Márquez 

Eu este libro recoméndollo a todo mundo. É un libro moi entretido, enganchoume moito, sobre todo o avó, que é un personaxe moi gracioso e interesante. Non ten moitos personaxes, pero todos teñen algo interesante e son agarimosos. 
O autor veunos facer unha visita o xoves a tarde contounos porque elixiu Rebordechao. O autor é un auténtico gracioso, contestounos a todas as preguntas e contounos moitas lendas.

por  Uxía García Pardo

Ola!!!! Son Andrés e quero que saibades que o libro Tonecho de Rebordechao me pareceu moi divertido e ademais ensinoume moitas cousas que eu non sabía.Para min é un dos libros que máis me gustou.
Encantorme a visita do seu autor, Breogán Riveiro. Esa tarde paseino moi ben. Nunca coñecera a un escritor tan simpático e enrollado como é el. Recomendo este libro a todos os que queiran rir e pasar un momento divertido.

por Andrés López Durán

A min gustoume moito o libro de Tonecho de Rebordechao porque ademais de ter moito humor aprendín cousas,que aínda que son moi básicas,nós non as respectamos. 
Cando veu a visitarnos ao noso centro pasámolo moi ben e rímonos moito.A parte de ser moi simpático a min caeume ben,tanto polos chistes como pola forma de falar.

por Marcos Caetano

Tonecho de Rebordechao. Algunhas valoracións

O libro gustóume moito e una hsitoria que engancha e faite rir  os persoaxes q máis me gustaron foron o Langran,o avo, a avoa,Tonecho e por ultimo o Kevin q estaba moi gordo:)Cando veu o escritor ao instituto  paseino xenial era divertidisimo estar con el el falar co el ,pero voute ser sincero o que máis me gustou foi perde duas horiñas de clase pero en xeral paseino xenial.Espero que poida leer outro libro divetido.

 por Diego Lamas Barros

O libro pareceume dos máis entretidos e interesantes dos que lin, nunca me gustou tanto un libro coma este.Cada parte que les dáche ganas de seguir lendo e coñecer toda a historia.A o libro non lle falta nada: nin humor nin ledicia, nin enfado nin tristeza. O escritor resultou ser unha persoa moi achegada e simpática, faiche rir moito.

 por Nicolás Rodríguez

A min Tonecho de Rebordechao pareceume un libro moi gracioso e alegre que defende o galego e os pobos das montañas que están perdidas entre as árbores e uns camiños minúsculos.Gustoume que puxera a historia do Home do Unto porque eu non sabia quen era. Con el aprendemos un pouquiño máis da culura galega. O avó pareceume que tiña un caracter afable e fíxonos rir moito mentres que o Portugués era un home roñon e tonecho dIcía que ria polos ollos. E Breogán Riveiro e unha persoa apracible e con moito sentido de humor,que nos fixo pasar un tarde marabillosa e eu recoméndollo a todos os nenos que o queiran ler

 por Encarna Oleiro Novo

Ola, son Xoana Rivas López da clase 1ºA. A min gustoume moito o libro de Tonecho de Rebordechao. Rin moito e tamén aprendín moitas cousas como diferenciar gatos e gatas polas cores, a fecer queixo, a apreciar os animais e tamén saber que as aldeas teñen moito valor. O que máis me gustou del foi que, había comedia, medo, misterio... todo xunto. Recoméndollo a todos os rapaces e rapazas, foi un dos libros que máis me gustou dos que lin. O autor pareceume moi gracioso e divertido. Contounos moitos contos graciosos que lle contaran a el.Pasei unha tarde moi agradable con el. 

por Xoana Rivas (1ºA)

II Concurso literario Mª Vitoria Taboada

O Instituto Ramón Mª Aller Ulloa convoca o II Concurso literario Mª Vitoria Taboada de relato curto, microrrelato e poesía, dirixido ao alumnado de secundaria dos centros dezaos.
Pois teremos que animarnos a participar

Entrevista a Xosé Cobas e Xabier Docampo (Radio Colmeiro 11)

Moitos recordaredes a visita que nos fixeron Xosé Cobas e Xabier Docampo alá polo mes de febreiro. Daquela graváramos unha entrevista en vídeo que desafortunadamente acabamos perdendo, porén demos recuperado o audio que vos mostramos con total orgullo Se non nos equivocamos, a entrevista foi realizada polas alumnas Sonia Framiñán e Martina Domínguez

Experiencia de ser xurado

Cando me propuxeron ser xurado do Premio Xerais de Literatura Xuvenil Jules Verne aceptei sen dubidalo, con moita ilusión.
A verdade é que foi un traballo duro, ler 12 obras e valoralas tendo que facer o traballo habitual do instituto pero non cambiaría esta experiencia por nada.
Na primeira reunión no Castelo de Soutomaior o 30 de maio déronnos una comida moi completa e un agasallo a cada membro do xurado. Despois de comer ben deliberamos e escollimos aos tres finalistas. (non foi tarefa fácil).
Na segunda quedamos na editorial de Xerais o 6 de xuño para decidir por fin o gañador. A obra gañadora fora a que máis me gustara, a cal defendín moito pois víalle todas as calidades para levar o premio.  
Logo fixemos un pequeño tour pola editorial,co que quedei encantada.

Chegara o día da entrega de premios, o sábado 7 xuño. Viaxamos en barco ata a Illa de San Simón e vimos toda a illa,que é preciosa.

A parte dos sitios que puiden visitar (todos fermosos) e as obras tan boas que puiden ler, os membros do xurado e a xente da editorial eran todos moi agradables e coñecín a varios escritores galegos, o cal me fixo moita ilusión.

Teño que agradecerlle á profe Gracia por carrexarme , apoiarme e darme o empuxonciño para entrar a formar parte do xurado deste premio.

por Mariña Castro (3º ESO)

A foto foi recollida do blogue de Xerais

Entrevista a Carlos Negro en Telecolmeiro

Carlos Negro estivo connosco presentando Penúltimas tendencias. Como vedes aproveitamos para facerlle unha entrevista para a nosa canle de televisión.

1º accésit de relato curto do Concurso Mª Vitoria Taboada

1º accésit:

Pero antes, de quen era?

 Este é o ano 2013, un ano que poderiamos dicir que foi malo para Galicia e para España en xeral. Será cousa do número 13? Non o creo, porque os anteriores tamén foron malos, mesmo me atrevería a dicir que peores ca este, e non tiñan este fatídico número. Podería contar moitas historias pero esta concretamente resúltame moi entrañable. Trátase dunha nena de catro anos, Uxía, que vivía nunha pequena aldea de Ourense con seus pais, Xan e Anxos, e coa súa irmá pequena de dous anos, Sabela. Seu pai traballaba de albanel e súa nai cosía para unha coñecida boutique. Aínda que a boutique era de alta costura, Anxos cosía día e noite para sacar un soldo decente.

De súpeto, sen saber moi ben como nin por que, apareceu a crise e Xan quedou sen traballo. Ao principio conseguía, aínda que con dificultade, facer algunha chapuza pola súa conta, pero isto tamén se foi acabando e, finalmente, quedou no paro. Anxos veuse na obriga de dedicar máis horas á costura para poder sacar adiante a toda a súa familia.

Xan decidiu dedicarse ao cultivo da horta para, cando menos, ter algo que comer e tamén pasar as horas un pouco entretido e sobre todo sentirse útil. Sabela estaba encantada con esa idea porque seu pai estaba na casa todos os días e tamén porque lle encantaba axudalo a plantar leitugas e todo tipo de hortalizas pero, sobre todo, o que máis lle gustaba era ir cun cesto recoller tomates e pementos. Sabela dicíalle a seu pai todos os días que ela cando fose grande quería ser coma el e plantar moitas leitugas, tomates, pementos, cenorias e sobre todo berenxenas, pola súa cor tan bonita.

Uxía e Sabela tiñan dúas curmás de 10 e 12 anos, María e Carme, que vivían en Vigo e ás que lles daban toda a roupa que lles ía quedando pequena para que, xa que os pais de Uxía estaban nunha mala situación, non tivesen que gastar tantos cartos mercándolles roupa. Despois de Uxía esa roupa pasaría para Sabela.

Uxía púñase moi contenta cada vez que herdaba algunha peza de roupa das súas primas. A pregunta que ela lle facía á súa nai sempre era a mesma:

—De quen era antes?

Anxos sempre lle respondía moi contenta, pero á súa vez un pouco triste porque non lle podía mercar nada novo:

—Antes era das túas curmás de Vigo.

Tantas e tantas cousas herdara Uxía das súas curmás que un día súa nai fíxolle un vestido novo para a festa da cidade e ela, como de costume, preguntoulle de quen fora antes. A nai contestoulle:

—Este vestido é novo Uxía, é teu. Fíxeno eu para ti e estalo estreando.

Pero a nena non o entendía e seguía facendo a mesma pregunta unha e outra vez. A nai, sen saber como explicarlle a Uxía que o vestido non fora de ninguén antes, díxolle que era seu e despois pasaría para a súa irmá Sabela. Uxía, un pouco triste, contestou:

—Vale mamá, pero eu quero que antes de ser meu sexa das miñas primas.

Uxía era moi feliz traballando con seu pai e poñendo a roupa das súas primas e seguiu moito tempo facendo a mesma pregunta: “Pero antes, de quen era?”.

Helena Pereiras Villamayor

Os premiados do 1º Concurso literario Mª Vitoria Taboada

Reproducimos o comunicado do xurado do 1º Concurso literario Mª Vitoria Taboada de Poesía, Relato curto e Microrrelato convocado polo ENDL do IES Aller Ulloa de Lalín. Como podedes comprobar, choveron os premios ao alumnado do Colmeiro: Mariña Castro Fontao, María Framiñán Davila, Helena Pereiras Villamayor e Marín Villar Gil.

Logo dunhas arduas e longas deliberacións e após dunha rigorosa análise dos textos participantes, por fin xa temos gañadores do 1º Concurso Mª Vitoria Taboada de Poesía, Relato curto e Microrrelato.

Os xurados das tres modalidades a concurso emitiron os seguintes fallos:

POESÍA:

O xurado integrado por: Carlos Míguez Macho (Dep. de Lingua Castelá e Literatura), Mª Pilar Espiño Espantoso (Dep. de Lingua e Literatura Galega) e Ángeles García Otero (Dep. de Matemáticas) acordan por unanimidade outorgar o 1º Premio Mª Vitoria Taboada de Poesía aos poemas de asinados co pseudónimo de  "Moraima" que corresponde a Eva González Blanco: "Pola súa apaixonada descrición da dor pola perda amorosa a través dunha linguaxe contida e orixinal, representación en si mesma dos seus últimos versos: Só a poesía é verdadeira / se as palabras reflicten a complexidade / da alma humana”.

Así mesmo, o xurado acorda conceder un accésit aos poemas presentados  baixo o lema "O coello de Alicia que me guía" da autoría de Mariña Castro Fontao: "Polo exquisito control do surrealismo a través dunha linguaxe precisa expresada en versos curtos e cortantes que simbolizan unha visión amarga e descarnada da existencia."

RELATO CURTO:

O xurado integrado por: Javier López Quintáns (Dep. de Lingua Castelá e Literatura), Mª Carme Vivero González (Dep. de Lingua e Literatura Galega) e Servando Lois Silva (Dep. de Grego) acordan por unanimidade outorgar o 1º Premio Mª Vitoria Taboada de Relato Curto a Unha mente intranquila de María Framiñán Davila:  por crear unha historia na que “destaca a súa brevidade e concisión, o manexo dos tempos e a súa forma epistolar”.

Así mesmo, o xurado acorda conceder dous accésit:

Un 1º accésit a Pero antes, de quen era? de Helena Pereiras Villamayor,  por elaborar “unha historia ben construída, sinxela e emotiva, que mantén un ritmo axeitado”

E un 2º accésit a O padriño de Xosé de Martín Villar Gil, por construír “un relato ben resolto, cun elemento sorpresa que resulta congruente coa historia”.