Discurso de despedida do alumnado de 2º de bacharelato

Paula Gamallo foi a alumna encargada de elaborar e ler o discurso de despedida do instituto do alumnado de 2º de bacharelato. Como nos gustou tanto quixemos reproducilo aquí:

Boas noites a todas e a todos! É para min un honor pronunciar o discurso de graduación da nosa promoción.
Poñédevos no meu lugar, que nervios! Estar aquí non é cousa sinxela. De feito, contan que un dos mellores discursos de graduación foi pronunciado por Salvador Dalí cando dixo: ´´vou ser breve, rematei!´´. Pero non é este o caso, xa que teño sona de afán de protagonismo vou amosar os meus dotes , aínda que non é a miña boca, senón a nosa experiencia, os nosos sentimentos, quen fala arestora máis ca nunca.
Como boa alumna de ciencias, (ollo ao dato! somos todas mulleres!), imos botar uns cálculos . Levamos seis anos no instituto, é dicir, 2.190 días, 52.560 horas e 3.153.600 minutos. Asusta tanto número! Iso significa que vai ser difícil esquecer una parte considerable das nosas vidas. ¿Verdade Ánxela, compañeira de pupitre, confidente, que che teño dito unha e mil veces que me daba medo que chegase este momento?
Este acto marca unha fin e tamén un comezo. A fin dun camiño que deixa moitas portas e fiestras abertas, un camiño onde compartimos xaora unha ledicia común: a de ter acadado a meta que nos propuxeramos nun principio.
Seis longos anos pasaron xa dende que nós, “mochilas con patas”, entrabamos nun mundo novo, nun mundo alleo, onde o medo a recibir una berra nos corredores da nosa xefa de estudos, Andrea, era o motor que propulsaba o nosos pés para entrar na aula. Ese lugar albiscou a nosa a adolescencia e todo o que esta conleva: amizades, o primeiro amor, o primeiro desengano, máis amores, máis desenganos, confidencias, liortas…Cousas da idade, como se adoita dicir.
E seguro que todas e todos estades de acordo comigo en que aínda agora eses corredores destilan recordos e nostalxias. Son moitos os momentos, as experiencias, os risos, e incluso algunha bágoa as que se acumulan en calquera recuncho do centro. Eramos en primeiro da ESO unha manda numerosa en busca de pastor; ben o sabían os maiores que se afastaban ao noso paso, superiores a eles en número. Como esquecer aquelas correrías por coller a bandexa no comedor, rematar pronto e irmos polo bocata para volver a estar todos xuntos, como bo rabaño que eramos! Iso si, rabaño con carácter, estabamos sempre protestando.
O longo camiño da ESO supuxo que houbese bifurcacións coas que non contabamos e algunhas persoas marcharon por elas, lembramos a Flor, a Andrea... e outras chegaron ao Colmeiro para encher ese oco: Eloi, Brais, Lucía, Manuel... O salto a bacharelato foi facer caída libre sen contalo. ¿Quen maxinaba un cambio tan brusco no mesmo corredor? De súpeto, vímonos dez mulleres en busca de autor, é dicir, titoradas por Ramón Balado. ¿Que acontecía namentres na outra clase? Semellaba que a elección entre ciencias e letras supuña que un ancho río imposible de navegar nos afastase. Pero chegou segundo (e con el a nosa galega-americana a quen tanto botabamos de menos), e as augas volveron á súa canle. O río transformouse nun páramo nas materias comúns.
Cada un de nós deixou a súa propia pegada, xa sexa por borrarlle os documentos do dropbox ao titor, por non chegar ao número de liñas requirido polo mestre, os continuos selfies de inglés... un ronsel de falcatruadas, de miradas, de bromas, de enfados que marcan a ferro o noso corazón e que permanecerán como vívidas lembranzas nas nosas vidas.
Todo isto, seis anos no centro, non serven para outra cousa que para formarnos, para intentar sermos mellores persoas, máis cultas, máis responsables, que tentarán construír unha sociedade mellor. Somos unha xeración case sen esperanza, a situación social e política pretende envolvernos nunha vórtice de desánimo na que non debemos caer. Somos conscientes de que a nosa loita non vai ser infrutuosa e de que conseguiremos cando menos cambiar algúns aspectos que non desexamos nin nomear. Nesta xeración dicimos non á corrupción e dicimos si á educación, dicimos non a enriquecerse de calquera xeito e dicimos si a exercer as nosas carreiras con responsabilidade, humildade e honradez.
Por suposto, nesta tarefa ten moito que ver o profesorado e vós, nais e pais que estades aí sentadas e sentados, a quen todo debemos. Sodes vós quen nos ensinastes que só coa educación podemos acceder ao mundo real, ese que nos agarda fóra do voso manto protector, acubillo ao que volveremos de cando en vez necesitados dos vosos mimos. Iso si, tamén nos ensinastes a soñar, a sentir, a loitar, a non nos render. Será posible mellorar ese voso espello en que nós nos reflectimos?
E que dicir do profesorado? Do seu labor, desexo destacar a unha persoa que non pode hoxe acompañarnos porque está a desenvolver a súa propia loita, unha loita dura e individual, alguén que se caracteriza por andar sempre a correr, por falar rápido, polas súas présas e porque nunca conseguiu entender como funciona o casette para poñer os seus listenings. Alguen á que non podo pasar sen facer mención e me agradaría enormemente ter tido nesta sala é a miña nacionalista-feminista predilecta; unha persoa que non só ensina materia de exame senón tamén materia de vida e de humanidade; unha persoa que se amosou como tal, como persoa humana, cos seus sentimentos e cas súas debilidades pero tamén coa forza necesaria para loitar contra tantas inxustizas coas que a miudo temos que labrar.
E como non falei nada de min, xa vai sendo hora de que o faga. Levo un ano escoitando ao profesorado que non consigo ordenar as miñas ideas nos exames. Pois ben, sabede que isto é un reflexo do frenesí no que vivo día a día pero do que nunca me arrepentirei. Quizais agora, unha especie de pánico percórreme de arriba a abaixo porque non vexo que o río da miña vida desemboque nun mar calmo, pero por moitas tormentas que haxa a tenacidade do meu carácter, conseguirá aplacalas.
Chega o momento de ordenar as miñas ideas, as nosas, as vosas, de dar prioridade ao máis importante, de dar un gran paso que ao mesmo tempo é ben pequeno porque seguiremos formándonos. Porque esta etapa que cerramos aquí, ten continuidade. Porque este profesorado que deixamos aquí, cambiarémolo por outro, noutras aulas, noutros centros, noutras cidades.
Para despedirme ( algúns estaredes pensando " acaba xa que temos fame") vou citar unha frase que o mestre Steve Jobs empregou para o alumnado da Universidade de Stanford referíndose aos puntos que se deben seguir para acadar o éxito. Por suposto, esta frase está traducida á nosa lingua, esa que agardo sigades falando na vosa vida profesional, sexa cal sexa. Esa lingua na que educaredes e educaremos aos nosos fillos porque non permitiremos que morra. Vai por vós, compañeiras e compañeiras de graduación: " Non se podes conectar os puntos mirando cara adiante; só se poden conectar mirando cara atrás. Por iso, tedes que confiar en que os puntos vanvos conectar dalgunha maneira no futuro. Tedes que confiar en algo - no voso instinto, no destino, na vida, no karma, no que sexa- porque crer en que os puntos se conectarán ao longo do camiño, daravos confianza para seguir ó voso corazón, incluso canto te leva lonxe do camiño máis empregado. E iso amigos, iso é o que marca a diferenza".
Con estas palabras, déixovos. Grazas por confiardes en min e escollérdesme para estar aquí no voso nome.
Deica sempre.