20 de maio de 2014

2º accésit de relato curto do Concurso Mª Vitoria Taboada

2º accésit:

O padriño de Xosé
Esta é a historia dun rapaz normal de catorce anos chamado Xosé, un nome común da súa terra. Xosé non sabía que, de súpeto, ía topar con unha das cousas máis importantes da súa vida. Era un rapaz pícaro, moi falador, moi amigable, pero sobre todo cabe destacar que era moi humilde e calado; xa que el queríalle moito ao seu padriño Arsenio, que faleceu cando tan só tiña sete anos por un cancro de pulmón, el admiraba a seu padriño máis que a nada, contáballe como tivo que emigrar a Suíza con vinte anos entre moitas máis historias, e o seu padriño foi un exemplo a seguir para el.
 Xosé vivía nunha aldea, cerca dunha pequena canteira da cal lle contou historias do pasado o seu padriño, esta situábase a medio quilómetro da súa casa e ao carón do río, á cal sempre se achegaban el e mais os seus amigos, Víctor e Manolo, para ir merendar, ata que se decatou súa nai e case non queda vivo do que lle berraron por acercarse ata a canteira; el, cavilando o porqué do enfado da súa nai, quedou intrigado co que alí acontecía e que provocara tal enfado na súa nai, ao día seguinte púxose de acordo cos seus compañeiros para facer unha escapada nocturna a dita canteira; aquela noite, cando saíu pola fiestra para fóra onde o agardaban Manolo e Víctor para ir á canteira, decatouse de que as curuxas estaban a oulear preto do río, isto recordoulle que o seu padriño lle contara unha historia sobre que as curuxas poden predicir a morte, pero pese a iso, a súa intriga era moito maior ao medo que estaba a pasar e non lle dixo nada aos seus compañeiros. Xa chegando á canteira, os calafríos entre eles tres aumentaban máis e máis e, a medida que se facían camiño entre os chopos, este ía sendo tamén máis tenebroso. De súpeto, Xosé viu unha luz que alumeaba toda a canteira, e quedou perplexo, os seus compañeiros preguntáronlle que lle acontecera logo de lle ver a cara de parvo que lle quedara, e el só dixo de seguir camiñando, en silencio matinou por que viu unha luz e chegou á conclusión de que era polo sono. Cando chegaron a dita canteira coas súas lanternas, déronse conta de que alí non acontecía nada, estaba todo deserto, simplemente había un montón de terra, un cepo de madeira e un pico nun recuncho. Buscaron ata máis non poder, e tal foi a decepción de Xosé ao non topar con nada, que colleu o pico na man dereita e tirouno contra un dos lados da canteira; xa dado a volta e disposto a abrir camiño cara á casa, escoitou un pequeno golpe parecido ao dunha martelada contra a madeira, deu a volta e botou a andar cara ao estraño lugar que acabara de descubrir, estaba tapado pola terra que había amontoada, sacárona de diante e topáronse cunha porta de madeira, abriuna cun minucioso coidado e topou unha pequena sala, na cal había unhas candeas, unha pluma, un escritorio tallado polo seu avó, que era carpinteiro, e un morico de libros e follas escritas ciscadas sobre a mesa, na cal destacaba unha que dicía: “Á fin, topaches o meu recuncho meu querido amigo Xosé, no cal podo deixar algo de min e da miña historia, pese a que tivera que emigrar a Suíza, aquí deixo a miña vida en relatos e todas as historias que non puiden rematar de contarche, quérote.”
 Xosé non foi capaz de ocultar as súas emocións ao ler a folla que lle deixara escrita seu padriño só para el. Pediulles a Manolo e a Víctor que non dixesen un pío do que viran esa noite, e así foi. Finalmente, volveron todos ás súas casas, e dende aquela, Xosé foi visitar a canteira todas as noites para ler as memorias e historias que lle deixou o seu padriño coa luz das candeas para darlle máis emoción e ao mesmo tempo intriga. Con todo o que aprendeu Xosé do que leu do que seu padriño lle deixou, chegou á conclusión a medida que pasaba o tempo de que seu padriño non lle deu a vida, pero si lle ensinou a vivila; sen dúbida, hai cousas que nin os cartos substitúen, e ter as memorias do seu padriño Arsenio era unha para Xosé. 
Marín Villar Gil








Ningún comentario:

Publicar un comentario