17 de dec. de 2015

SilledAgasalla. Entrega de premios


Entregáronse os premios do concurso de lemas e debuxos do concurso que o Equipo de Normalización convocou no centro.
Premio debuxos: Patricia González (1ºA) Ana Castro (1ºA)
Premio lemas: Nerea (1ºA), Cristian (1ºA), Diego Lamas Barro (1ºB),  Paula Rosende (1ºC), Lorena Rodríguez (1ºC), Nerea Bibian Pascual (2ºA), Iria Moreira suárea (2ºB), Xoana Rivas López (2ºB), Sheila Pereira (2ºB), Álex Faílde (4ºA).

15 de dec. de 2015

Reflexións sobre a violencia de xénero

O alumnado de 1º de bacharelato traballou moito o tema da violencia de xénero, achegándonos moi boas e ben elaboradas reflexións. A seguinte é de Mariña Castro (1º bacharelato):


Para comezar vou presentar o resultado da Macroenquisa da Violencia contra a Muller 2015: o 12,5% das españolas afirman que sufriron violencia física ou psicolóxica por parte das súas parellas ou exparellas. Outra (demasiado) alta porcentaxe delas non está aquí para contalo. 
Por que? 
Vivimos nun mundo no cal se utiliza a violencia para "resolver" conflitos. 
 De todos é sabido que innumerables persoas foron asasinadas ao longo da historia (pola súa ideoloxía,etnia, relixión, orientación sexual etc.)
 Dende o meu punto de vista estas guerras, con nome ou sen el teñen algún factor en común co maltrato realizado contra as mulleres. 
 Como dixo Baudelaire: " sempre hai unha vítima e un verdugo no amor". Esta cita , mirada en relación co tema que nos atinxe, fálanos dese "amor" no cal un dos compoñentes da parella leva as rendas e o outro é sometido á vontade do primeiro, que ten esa sede insaciable de dominación e poder que satisface mediante a acción de facer sentir inferior á chamada vítima. 
 Pois ben, ao igual que ese pseudoamor do que falaba Baudelaire tamén están implantadas no pensamento colectivo unha serie de etiquetas e roles de xénero que separan e distinguen aos seres humanos en función do seu sexo. 
Concretamente, os homes cargan con ideais absurdos de masculinidade e as mulleres cargan co concepto de que fraxilidade é igual a feminidade. 
Quen non escoitou nunca que "eles non choran"? 
 Elas son mandonas, histéricas e golfas. 
Eles teñen madeira de líder, teñen carácter e son uns casanovas. 
 Horrorízame que aínda se pense que as vítimas de violación "van provocando", tamén que existan prácticas coma a ablación , que ás mulleres se lles pague menos no traballo etc. 
Dende o meu punto de vista isto é debido a que aínda existe esa ideoloxía bárbara imposta fai séculos que me gusta resumir como "ponte guapa e estate caladiña para pescar o marido que te ha de matar". En definitiva, podemos concluír dicindo que son esta mestura de violencia global, amor paixonal e a catapulta do home porriba da muller o néctar qye alimentaa lacra social da violencia de xénero.

11 de dec. de 2015

A nosa homenaxe a Neira Vilas


Durante estes días colocamos un panel á entrada do centro con achegas do alumnado sobre a figura do recentemente falecido Xosé Neira Vilas

10 de dec. de 2015

Os nomes das vítmas

Os alumnos de diversificación foron a voz da denuncia da violencia de xénero cun traballo no que lembraron os nomes das mulleres e as nenas asasinadas este ano.









Solucións contra a violencia de xénero

O alumnado de 4º B tamén fixo a súa achega ao Día Contra a Violencia de Xénero. E fixérono desde un punto de vista positivo, ofrecéndonos uns botes de remedios contra a violencia











4 de dec. de 2015

Concentración contra a violencia de xénero

O alumnado de 4ºA xunto con outros grupos de alumnos de Silleda participaron o pasado 25 de novembro nunha concentración contra a violencia de xénero organizada polo concello




3 de dec. de 2015

Taboleiro do mes de decembro


Un dos traballos que está realizando o taller de normalización é a da difusión de noticias que teñen que ver coa lingua. Así ocupamos a maior parte do taboleiro da entrada do centro.

2 de dec. de 2015

A Aldea de Balbino na crónica de Neira Vilas


A ALDEA DE BALBINO
NA CRÓNICA DE NEIRA VILAS

Xoán Carlos García Porral

Xosé Neira Vilas voltou a emigrar; para non volver. Pero, desta vez, deixounos unha herdanza que temos a obriga de conservar, protexer e difundir a través da nosa lingua: a súa obra. O 23 de outubro deste ano, arredor da unha tarde, foi a última vez que estiven falando con el na súa casa. Acompañábame Fe, amiga e compañeira de traballo. Pepe agardaba polo xantar. Recibiunos encantado, e durante algo máis de media hora desfrutamos das súas sempre agarimosas e engaiolantes verbas. Entre unha e outra anécdota, dixo: “Eu, non fondo, dedícome a escribir xogando coa mentira”. Sempre humilde, restaba importancia a súa faceta de cronista dun mundo esquecido e subestimado como era a aldea do seu tempo de neno. Así que, en 1961 creou a Balbino. E a través deste, infundiu pulos en todos aqueles que nacemos e vivimos no rural. Dignificou aos labregos e aos emigrantes. E como dicía antes, agora o noso deber e perpetuar a súa obra. Esa é a mellor homenaxe que lle podemos facer. Gracias Pepe.

Cando Balbino, o protagonista de Memorias dun neno labrego, se refire á aldea, empézaa presentando como unha mestura de lama e fume, onde os cás ouvean e a xente morre cando está de Deus. Nesta aldea, os seus veciños eran propietarios dunhas construcións básicas: unha casa na que vivir e que se compartía co gando, e un pallal, un hórreo e un alpendre no que gardar as ferramentas, o carro e outros apeiros da labranza, así como a leña e o froito das colleitas realizadas ao longo do ciclo agrícola. Estas casas tamén se caracterizaban por posuír un terreo e unha horta na que cultivar legumes e hortalizas destinados tanto ao consumo doméstico como animal. Por outra parte, toda a veciñanza compartía un muíño no que moer o gran para alimentar aos animais e facer o pan, e un regueiro, un río ou unha presa no que fregar a roupa cando estaba xa está sucia.

En canto á roupa, esta non soia ser do mellor. O mesmo Balbino fai referencia a que no verán andaba descalzo, reservando os zocos para o inverno, previo untado con graxa de porco. Nos pantalóns eran frecuentes os remendos, así como era habitual ter un   traxe e uns zapatos novos (aínda que estes tiveran certo tempo) cos que lucir os domingos e os días de festa e situarse preto dos “ricos” (Manolito), que acostumaban non só a poñer zapatos novos e traxes bos, senón tamén a levar consigo un reloxo. Os ricos tamén se distinguían pola súa alimentación. Mentres estes desfrutaban do pantrigo e de leite con café, aos menos avantaxados só lles quedaba o pan de boroa e o caldo. Iso si, ambas clases sociais tiñan acceso ao viño, aínda que aqueles con máis frecuencia ca estes.

Pero no vestir e no comer non só era onde se apreciaban estas diferenzas sociais. A realización dos traballos e das tarefas agropecuarias, base do sistema económico do mundo rural, trazaba a liña divisoria entre ricos e pobres, entre “amos” e “caseiros”, entre propietarios e servos. A familia de Balbino levaba ás costas o cualificativo de “caseiros”, algo que os facía ser máis pobres ca os pobres por ter que aturar aos amos, ademais de entregarlles a estes a metade de cada colleita. Unha das saídas a esta situación ía ser a emigración: unha maleta de madeira feita por un carpinteiro, unha viaxe en barco desde os peiraos de Vigo ou de A Coruña, e unhas cartas cargadas de morriña desde o outro lado do Atlántico, converteríanse nos selos de identidade dunha “raza” de xente sufridora e inconformista que loitou por mellorar a súa situación e a das súas familias.

Os traballos agropecuarios concatenábanse ao longo do ano segundo a estación e o froito que houbera que sementar ou recoller. O carrexo de esterco no carro, a gradadura das terras para o sementado do millo e das patacas, a arrendadura destas para quitarlle as herbas, o ter que levantarse cedo (ás tres da mañá) para ir xuntar os mollos,... eran tarefas que tiñan o seu momento oportuno ao longo do ano, e sempre tendo en conta o ciclo lunar. Por exemplo, durante o crecente non se podían matar os porcos xa que logo a carne criaría bichos, mentres que polo minguante non só se podía realizar a matanza senón que tamén era o tempo oportuno para botar a remolacha e poñer a horta e o cebolo, xa que deste xeito estes froitos non espigarían.

Mais había tarefas que eran de todos os días ou, cando menos, que gozaban de certa frecuencia: ir co gando para o monte despois de ter que erguerse cedo, tornar a auga coa sacha nos prados de rega, ter as ferramentas a punto como era o caso do cravuño da gadaña,... E nestas tarefas cotiás os rapaces xogaban un importante papel, xa que normalmente eran os encargados de chamar o gando nas épocas de labra das terras. Este cometido imposto polos maiores da casa traía consigo o abandono escolar. Ante o traballo das terras, sobre todo se estaba bo día e non chovía, calquera outra actividade propia dos rapaces coma ir a escola ou xogar, perdía a súa razón de ser. Con saber ler e escribir era dabondo. E algún, se era terra de bandas, podería aprender algo de música coa finalidade de gañar algún diñeiro. A outros rapaces non lles importaría faltar á escola, aínda que fora para traballar no agro. E é que daquela o dito de que “a letra con sangue entra” estaba tan presente que algún ata lataba sen ter unha causa “xustificada”, como podería ser o ter que axudar na casa.

Outra actividade propia dos rapaces era o xogo, tanto cando os seus proxenitores llo permitían coma cando os desobedecían ou faltaban á escola. Xogos tradicionais como a panda, a estornela ou a pita cega, alternaban coa imaxinación propia do neno á hora de facer macacos coas carolas dos nabos, facer paxareiras, armar liñas no río para pillar troitas ou lazos no monte para os coellos. Esta imaxinación que os rapaces depositaban á hora de procurar un entretemento, víase ilustrada polos contos dos maiores ao pé do lume da lareira. As lendas, os contos de meigas, as anécdotas de tempos pasados,... ían fixando nos nenos un mundo máxico entrelazado coa realidade na que lles tocaba vivir, de tal xeito que a veces non se sabía onde remataba a realidade e onde empezaba o imaxinario.

Outra fonte de entretemento, tanto para nenos coma para xente maior, eran as festas e as feiras. Nestas non podía faltar a ración de polbo, tanto se se vendía gando coma se se mercaba. Menos frecuentes eran as festas, pero non por iso menos desexadas. Cada parroquia posuía a súa ou súas festividades (a Virxe do Carme, o San Antón, o San Roque, o San Ramón,...). O repenicar das campás e o ruído dos foguetes marcaban o lugar a onde un debía dirixirse se quería gozar dun día de troula e lecer. Os oficios litúrxicos nas igrexas e a música de banda e dos gaiteiros nos soutos e nas carballeiras, xunto coa luz de cores que propiciaban os faroliños, ambientaban o día ou días de festa nos que a aldea rachaba coa rutina diaria do labor agrícola e gandeiro. Os nenos, a correr tras das canas dos fogos; os mozos e os maiores, a gozar do baile no campo da festa. Estas eran as celebracións que marcaban e definían a identidade dunha determinada comunidade fronte aos pobos veciños. Pero por riba de todas elas estaban as festas tradicionais galegas: o canto dos reis, o Entroido e o San Xoán. Esta última ía cargada de maxia: as cacharelas alumaban a noite máis curta do ano entre o son das gaitas, o bater das pandeiretas, e os aturuxos da xente, empurrada por as xerras de viño e o baile arredor do lume escorrentador das meigas.

Pero estes tempos de festa e divertimento alternaban con momentos de tristura, sendo a morte o feito que maior desconsolo e solidariedade producía entre a veciñanza. O velorio transcorría na casa do defunto. A cociña enchíase de xente da aldea e doutras parroquias, e aos que se quedan pola noite había que darlles a cea. Non eran poucas as veces nas que esas noites de pésame e de rosarios se acababan convertendo en encontros idóneos para poñerse ao día nos contos e botar a partida ás cartas. A carreira das campás das igrexas facían pública unha morte. Unha morte que traería consigo o loito para os familiares do falecido e ter que quedarse na casa cando había festa na aldea ou en parroquias próximas. Os máis beneficiados, a parte dos que ceaban na casa do defunto, eran os curas. Estes comían queixo e pantrigo na sancristía, unha parva ofrecida pola familia do finado como agradecemento polas honras fúnebres. Á marxe desta función, os cregos velaban polo recto comportamento do pobo, así como pola instrución da catequese. Tamén había aqueles que excedían da súa función preparando aos mozos e mozas en disciplinas seculares (matemáticas, lingua, historia,...), ou que incluso compartían unha cunca de viño e botaban un conto cos homes da parroquia na taberna. Eran os máis “modernos”. E todo cura precisaba dun sancristán. Este tiña unhas funcións ben definidas, que ían desde tocar as campás ata atender os enterros e cabodanos, varrer, botar a auga na pía, acender e apagar as candeas, sacar a caixa das ánimas, coidar os santos,...

Neste ambiente rural, Balbino tiña inquedanzas. A aldea quedábaselle cativa. El, fillo de caseiros, máis pobres ca os propios pobres por ter que aturar aos amos, dábase conta de que a vida non era igual para todos.

(Texto tirado do libro De Balbino a hoxe. Cambios e transformacións na aldea, Lóstrego 2012; prologado por Xosé Neira Vilas).

30 de nov. de 2015

Neira Vilas, sempre connosco

 
 
 Neira Vilas estivo connosco no mes de maio do ano 2012. Aquel día deixounos unha profunda pegada.  Levaba sempre consigo o escudo galeguista: "eu vivín 42 en América, escribín libros, artigos,... moitas cousas e sempre o fixen en galego"

 
Cunha mensaxe simple e directa desmontaba os prexuízos que pexan á lingua galega. Basta que lembremos esta anécdota familiar. El emigrara de novo a Arxentina e naturalmente comenzou a manter correspondencia coa familia. Non tardou en deixarlle claro ao seu pai que quería que lle escribira en galego.
- Pero, se eu non sei escribir en galego -contestoulle o pai- teño moitas faltas.
- Tamén as tes en castelán -foi a resposta de Neira Vilas.

Velaí quedou a súa mensaxe de orgullo da lingua galega.
Hai dous anos volvimos a ter un encontro co escritor na Bandeira na que comprobamos que o seu discurso comprometido seguía a ter a mesma forza.

25 de nov. de 2015

A muller perfecta

 Chéganos xusto a tempo, para conmemorar o Día da Violencia de Xénero, este relato:

"Inútil. Desvergoñada. Eres unha desvergoñada. Non teño por qué aguantarche as túas tolerías coas que me enches o cerebro de parvadas. Todos estes anos intentando que foses unha muller mellor. Todos estes anos nos que me dicían que te deixara, que non valería a pena porque nunca ías cambiar. Que razón tiñan e doume conta agora...'Xa nunca foi unha gran muller', dixérame o teu pai cando lle pedín a túa man, 'a ver se podes facer dela algo mellor'. Vinte anos despois e non o conseguín. O teu pai si que conseguira facelo coa túa nai. El si que era un home de ben e a túa nai, a muller perfecta. Nin lle protestaba nin lle daba os problemas que ti me das a min. Creme que me doe máis a min que a ti cando che pego co cinturón, pero e que non hai outra maneira. O cinturón era o que usara o teu pai para a muller e doumo cando casamos. El si que era un home de ben e a tua nai a muller perfecta. Non sei que mal fixen eu para merecerte...Oxalá te houbera deixado anos atrás en vez de seguir aturándote. Fíxeno pola nosa filla. A pequena sí que conseguirá ser unha boa muller, diso encargareime eu. A partires de agora heina levar visitar á súa avoa máis a miúdo para que saiba que ten que ser coma ela e non coma ti. Comprareille un ramo de margaridas para que as poña debaixo do seu nome gravado na pedra e direille que rece unha oración. Cando sexa maior xa saberá como comportarse e eu estarei ao seu lado preparado para darlle a herdanza do cinturón do teu pai ao seu futuro marido. O teu pai...el si que era un home de ben e a túa nai a muller perfecta. Non coma ti, inútil. Desvergoñada."
 Inútil. Desvergoñada. Son unha desvergoñada. Salto da cadeira e sinto o suave agarimo da corda no meu pescozo, o abrazo máis cálido que sentín na miña vida. Agora serei a muller perfecta.

Ana Colmeiro (2º bach)

8 de nov. de 2015

Fotos do Día da Ciencia en Galego 2015.1

O pasado venres 06/11/15 no IES Pintor Colmeiro celebramos o Día da Ciencia en galego con gran variedade de actividades.
Os alumnos de 1º e de 2º da ESO asistiron a unha proxección de vídeos científicos subtitulados en galego da serie de Marabillas da Ciencia. Nos grupo de 1º da ESO proxectouse "O imperio do sol" e nos de 2º da ESO viron "Extraterrestres"


 Durante os recreos o alumnado participou en moitas outras actividades.



 Tivemos un "Trivial científico" que se desenvolveu na aula de informática.

 Houbo obradoiros de química

Tamén de física

Concretamente de óptica:



E tamén de xeometría dinámica (matemáticas) 





 




6 de nov. de 2015

Conferencia do Día da Ciencia en galego con Xurxo Mariño

Como en todas as anteriores edicións, o IES Pintor Colmeiro participou na actividade programada pola Coordinadora Galega de ENDL no VI Día da Ciencia en Galego.
Nesta ocasión o tema trataba sobre "A máquina que constrúe a mente e a realidade" e o seu relator era o coñecido divulgador científico Xurxo Mariño Alonso.

Os grupos participantes nesta ocasión foron os de 3º B, 4ºA e1º de bacharelato de ciencias cun total de 40 asistentes. Seguramente foi a conferencia que mellor nos chegou de toda a serie, cun son e unha imaxe perfectos.
Ademais nesta ocasión houbo unha perfecta sincronía por parte do persoal técnico que fixo que o desenvolvemento da vídeoconferencia fose máis dinámico pois durante a emisión non se limitaron a ofrecernos unha imaxe plana do conferenciante senón que cando conviña podiamos ver imaxes e vídeos que permitiron que o desenvolvemento da conferencia fose mais claro e fluído.
Este ano a forma de participación nos comentarios e preguntas ao conferenciante foi mediante o twitter. Xurxo Mariño respondeunos a unha pregunta, concretamente a ésta: cal é a actividade cerebral dos sonámbulos?


4 de nov. de 2015

Isidro Parga Pondal e Carlos Gómez-Reino Carnota no Día da Ciencia en Galego

Como vén sendo habitual todos estes anos, en colaboración co IES Chano Piñeiro de Silleda, elaboramos carteis sobre a figura dos científicos homenaxeados no Día da Ciencia en Galego. Nesta ocasión temos presentes a dous galegos: o xeoquímico Isidro Parga Pondal e o óptico Carlos Gómez-Reino Carnota.

Huygens e Planck no Día da Ciencia en Galego

Os científicos internacionais que teremos presente neste Día da Ciencia en Galego 2015 serán Christiaan Huygens e Max Planck. Xunto cos de Isidro Parga Pondal e o de Carlos Górmez-Reino Carnota, poderemos velos na entrada do IES Pintor Colmeiro e do IES Chano Piñeiro.

29 de out. de 2015

Proxección da película 'O Apóstolo'




'O Apóstolo' é a primeira película de animación stop-motion en tres dimensións realizada en Europa. A produción levou catro anos de traballo. Esteouse finalmente no ano 2012
Para celebrarmos as datas nas que estamos, as do Samaín, e despois do magosto que tivemos esta mañán no insituto, o alumnado de 1º da ESO acudiu a unha proxección da película 'O Apóstolo'

Argumento: Un presidiario evadido vai a unha aldea de montaña recuperar un botín agachado hai anos. Desde daquela, os paisanos desviaron o trazado do Camiño de Santiago para atraer peregrinos. El pretende sair da fonda na que pernocta para procurar o tesouro, mais deberá evitar os veciños... E tamén almas en pena, meigas e quen sabe que máis. Estrea comercial anunciada pola produtora para o 1/11/12.

Palmarés: Primeiro premio no XI Festival de Cine Español de Marsella (2012). Foi a gran vencedora dos premios Mestre Mateo entregados en 2013, levando seis das dez categorías nas que era candidata. O mesmo ano gañou o premio do público no prestixioso festival de Annecy.

Ficha:
Dirección: / Fernando Cortizo
Guionista: / Fernando Cortizo
Intérpretes: / Pedro Alonso / Carlos Blanco / Isabel Blanco / Celso Bugallo / Geraldine Chaplin / Víctor Mosqueira / Paul Naschy / Jorge Sanz / Luís Tosar / Xosé Manuel Olveira Pico
Música: / Philip Glass
Produción: / Rosalía Mera
Produción Executiva: / Dimas Iglesias / Isabel Rey

12 de out. de 2015

Inauguración da exposición da toponimia e lendas no Museo do Pobo






















O 25 de Setembro, o Museo do Pobo Galego, a través da Fundación Antonio Fraguas, fíxolle entrega do premio do IX Proxecto Didáctico Antonio Fraguas ao IES Pintor Colmeiro.






 O segundo cheque, por valor de 3.500 €, foi recollido polo Director do Centro, Xesús Fernández Sulleiro, que estivo acompañado por varios profesores participantes no proxecto “A paisaxe lendaria e toponímica do Concello de Silleda”, polos alumnado de 2º, 3º e 4º de ESO, e polo Alcalde de Silleda, D. Manuel Cuíña, e a Concelleira de Educación, Dna. Pilar Peón.



O acto estivo presidido polo Secretario Xeral de Política Lingüística, D. Valentín García, e por dous membros destacados da Fundación Antonio Fraguas, D. Xosé Manuel  González Reboredo e Francisco Fariña Busto.






Na lectura da acta, a Fundación Fraguas fixo lectura do seguinte párrafo:
“Na modalidade de Ensino Secundario acordouse conceder o premio ao IES Pintor Colmeiro de Silleda, polo seu proxecto A paisaxe lendaria e toponímica do concello de Silleda, valorando o esforzo do alumnado na busca das raíces lendarias, tradicionais e históricas nos nomes dos lugares, na recollida destes e na súa fixación mediante tecnoloxías informáticas”.






6 de out. de 2015

Issiris musicando a Ledicia Costas




Issiris Ramírez, alumna de 2º de bacharelato, ofreceu esta peza musical no Club de Lectura da Biblioteca Pública Castelao de Silleda, inspirada na obra Un animal chamado néboa, de Ledicia Costas, quen vén de ser galardoada co Premio Nacional de Literatura Infantil e Xuvenil.
Vía Trafegando Ronseis

25 de set. de 2015

Entrevista a Xoán Carlos García Porral

Na edición Deza-Tabeirós do Faro de Vigo de onte publicábase unha entrevista ao (destacado) membro do ENDL do IES Pintor Colmeiro, Xoán Carlos García Porral. O motivo era a presentación do traballo A paisaxe lendaria e toponímica do concello de Silleda,.

Desafortunadamente a noticia no xornal aparecía traducida ao castelán, cando sabemos que a entrevista se desenvolveu en galego. Para que poidades ler o que realmente se falou, aquí vos vai na lingua orixinal:


O Museo deo Pobo Galego acolle mañán, a partir das 11:30 horas, a entrega do premio IX Proxecto Didáctico antón Fraguas ao IES Pintor Colmeiro de Silleda O traballo galardoado leva por tútulo A paisaxe lendaria e toponímica do concello de Silleda (ALvarellos), e estivo coordinado polo profesor Xoán Carlos García Porral. Ao acto solemne tamén está previsto que acodan o presidente do padroado, Xusto Beramendi, o presidente da xunta rectora, Francisco Fariña, o director do instituto Xesús Fernández Sulleiro, e o alcalde de silleda, Manuel Cuiña fernández.
-Como foi o labor de campo efectuado para esta obra?-Tivemos que traballar moito. Presentamos o proxecto no mes de abril do 2014, e o premio concedéronolo no mes de xuño. Os traballos comenzaron en setembro do ano pasado e prantexamos unha recolección da toponimia, e de aí o título do libro. Queríamos debuxar a través da toponímia e das lendas a paisaxe da tradición oral de silleda. Desde entón, cando abres un enlace para os mapas da toponimia aparece a través dos icono que fixemos o perfil do mapa dos límites do concello de Silleda. No libro tamén hai unha pequena historia de silleda que fixo Matías Rodríguez Da Torre e un estudo da toponimia maior revisada por gonzalo Navaza.- Houbo que retrotaerse moito no tempo para recompilar a toponimia do municipio silledense?- Sobre todo traballouse con xente maior. De feito, foi a traveés do departamento de galego do insitituto, onde cada profesor cos seus alumnos fixeron uns mapas sacados do PXOM, como distribuimos o traballo de camp en función dos cadrantes que tiñamos. Eles situaban no mapa cada topónimo e, despois fíxose un baleirado de toodo iso. O importante disto, ademáis do libro é que cada topónimo podes ubicalo no Google Maps.-Cambiaron ou perdéronse algúns topónimos en Trasdeza?-Si. Por exemplo, no que é a feira de Silleda, hai un ou dous que estaban onde hoxe hai unha nave. Tamén pasou o mesmo co trazado da autopista ou da viía do tren, que acabaron con moitos topónimos no norte do concello.-Supoño que é difícil de recuperar despois de tanto tempo...-Por suposto. Hai casos puntuais nos que o avó ou o pais recorda o topónimo, pero unha vez que morran iso desaparece do que é a tradición oral.-Que tal está o municipio de Silleda no relativo ás lendas?-Atopamos unha boa cantidade porque algunhas están asociadas aos topónimos, pero tamén hai moitas relacionadas co mundo castrexo e outras de temática relixiosa. Curiosamente, encontramos unha lenda na capela de San Brrais de Chapa, cunha fonte onde teñen unha tradición dunha curación semellante a outra que hai en Chantada. Os nenos gravaron á xente contado cada unha das lendas despois de que lles déramos un curso para que soubese como manexar a cámara.- Como foi a experiencia cos estudantes neste proxecto?-Moi interesante. Moitos deles recoñeceron que grazas a este traballo coñeceron cousas dos seus avós que doutro xeito nunca saberían. O certo é que o proxecto foi moi comentado por todo o mundo na rúa porque levantou unha grande expectación entre a xente que  sabía del.-Haberá alunha secuela desta obra? Ten algún novo proxecto en mente na actualidade?-O que se podería facer é seguir ampliando os topónimos porque chegamos a xuntar máis de dous mil entre todos, porque nunha aldea ou parroqua atopas unha cantidade increíble de nomes de fontes, prados ou de camiños. De aí a importancia do enlace para situalos no Google Maps, que é algo novidoso neste tipo de traballos. Sobre novos proxectos, de momento teño bastante co meu laabor docente e xa veremos que facer.

24 de set. de 2015

Calendario 15-16

Un ano máis a Coordinadora Galega de ENDL achéganos unha boa colección de calendarios escolares para prodermos programar mellor o curso escolar.
Non deixedes de visitar a páxina con estes recursos. De certo que ha de haber algún que se adapte ás vosas necesidades

17 de xuño de 2015

Cultura lusófona

Ao impoñerse a LOMCE a partir do próximo curso ábrese a posibilidade de propoñer novas materias optativas dentro da epígrafe correspondente ás materias de libre configuración do centro. Aproveitando esta posibilidade no Colmeiro fíxose, entre outras, unha proposta cunha evidente carga normalizazdora. Consiste nunha materia denominada "Cultura lusófona" que se explica con certo detalle no seguinte documento:


 A lingua coñecida internacionalmente como “Portugués” é falada por máis de douscentos cincuenta millóns de persoas, e a sexta en número de falantes a nivel global. O facto de que a lingua portuguesa tivese nacido no Reino da Galiza provoca que a proximidade existente entre as falas galegas e as do resto da lusofonía permita que calquera alumn@ galeg@ poida alcanzar graos altos de competencia en relativamente pouco tempo.
Desde o punto de vista profesional, Portugal é o principal destino das exportacións galegas e Brasil ten o sétimo PIB máis alto do mundo, con previsión de que continúe avanzando posicións. O coñecemento do estándar portugués facilita tamén acceder a un posto de traballo de calquera insitución comunitaria, pois para un galeg@ non computa como lingua materna e si como unha das dúas “extranxeiras” das que ten que demostrar o seu coñecemento. Do mesmo xeito, o estudo da lingua portuguesa repercutirá positivamente no coñecemento da lingua propia e nunha maior estimación derivada da toma de conciencia da súa verdadeira dimensión internacional.
A proposta metodolóxica non pasa por estudar unha lingua nova "desde cero" senón en facer unha transición dende a norma estándar do Galego para a lingua portuguesa. Esta materia sitúase no marco da “I niciativa Lexislativa-Popular Valentín Paz-Andrade, para o aproveitamento da lingua portuguesa e vínculos coa lusofonía” aprobada por unanimidade polo Parlamento de Galiza en sesión do 14 de maio de 2013.

16 de xuño de 2015

Carteis do Correlingua 2015


Estes foron os carteis elaborados polo alumnado que acudiu á edición do Correlingua deste ano. Xa sabedes que formaron parte dun concurso e que entregamos premios aos que nos pareceron mellores de entre eles.

15 de xuño de 2015

Premiados do concurso de carteis do Correlingua 2015

Reunido o xurado o 22 de maio de 2014, e vista a calidade dos carteis presentados, decidiu outorgar nesta ocasión tres premios aos carteis cos lemas:
"Que non che coma a lingua o gato", realizado por Rafel Pena, Alex Pavón e Maino Ares, alumnos de 1º A
"Non permitas que che prohiban falar galego", de Cristina López Muras e Aida Eiriz Pérez, de 1º B
"-O galego é a miña vida enteira!
-Pois pensei que era eu..." , realizado por Carla Filloy, Celtia Ansemil, Diego Cangas e Juan Ares, de 3º B

Como vimos facendo todos estes anos, os mellores carteis que participaron na edición do Correlingua, teñen premio. Estes son os orgullosos autores dos traballos premiados


14 de xuño de 2015

12 de xuño de 2015

Esopías 2015

Tal e como fixemos o curso pasado, volvemos a publicar unha escolma das esopías que máis nos gustaron entre as participantes no II Concurso de Esopías que o ENDL convocou este curso. Nesta ocasión contamos coa colaboración do Departamento de Plástica coas ilustracións que fixeron alumnos de 3º da ESO.
Entre as creacións aquí recollidas está a que obtivo o premio do 2º ciclo da ESO e Bacharelato do III Concurso de Esopías celebrado na IX Feira Matemática

10 de xuño de 2015

Toponimia de Vilar

Toponimia de Vilar (Silleda) from As Ferreiras Silleda

David Varela elaborou esta presentación sobre a toponimia da parroquia de Vilar do concello de Silleda. Este traballo é unha contribución máis ao realizado no IES Pintor Colmeiro dentro do Proxecto de recuperación de lendas e toponimia premiado na 9ª edición do Antonio Fraguas

9 de xuño de 2015

O toxal da Malata



Narración de José Espiño Mato para o Proxecto didáctico Antonio Fraguas 2014-2015 no que se relata unha explicación do topónimo do toxal da Malata

8 de xuño de 2015

Do verso á ágora con Antía Otero



O xoves 28 de maio. Clases pola tarde.  Unha calor abafante. Tocaba falar de poesía. A cousa non pintaba ben, pero sucedeu o que poucas veces pasa. A rapazada de 1º da ESO enganchouse desde o principio e a pesar de todos os condicionantes adversos, Antía Otero levou ao alumnado nunha apaixonante viaxe polos roteiros da poesía.
Estes que deixamos aquí foron algúns, só algúns dos traballos que abrollaron nesa máxica tarde. Esperamos non tardar en ofrecervos máis noticias sobre ese obradoiro.

















Pepa a Loba


Mª Pilar Costoyas Ferreiro cóntanos unha historia de Pepa a Loba para o Proxecto didáctico Antonio Fraguas 2014-2015.

7 de xuño de 2015

5 de xuño de 2015

Poesía nas matemáticas

O Faro de Vigo tróuxonos unha nova referencia a unha das actividades promovidas desde o ENDL:  a participación no concurso de esopías convocado por Agapema e EducaBarrié.
Como xa comentamos noutra ocasión, o alumno do Colmeiro Alberto García foi o gañador na categoría do 2ºciclo ESO-bacharelato. Como noutras ocasión, traducimos a reportaxe:


De Esopo sábese que foi un fabulista grego do século VI antes de Cristo, autor de contos nos que os animais compórtanse como seres humanos. Pola súa banda, o número pi, que marca a relación entre a lonxitude dunha circunferencia e a súa diámetro, de modo que aquela sempre mide 3,1592 [sic] veces o que mide o diámetro, é aplicable tanto en física e ingeniería como en astronomía. Así que, como nun xogo de palabras e mesturando matemáticas e literatura, Agapema convoca por terceira vez a súa Certamen de Esopías. Un dos seus primeiros premios recaeu nun alumno trasdezano.

O Pelapatacas



 A lenda do Pelapatacas narrada por Manuel Troitiño Fernández para o Proxecto didáctico Antonio Fraguas 2014-2015

4 de xuño de 2015

Carteis Correlingua 2015




 Carteis cos que o alumnado do IES Pintor Colmeiro participou na edición do 2015 do Correlingua. Entre todos eles escolleremos os mellores.... e levarán un premio.

A cova dos mouros


Conversamos con Xaime Troitiño nunha visita á cova dos mouros para o Proxecto didáctico Antonio Fraguas 2014-2015

3 de xuño de 2015

O Penedo de Penouxil


Pilar Espiño Espantoso fálanos para o Proxecto didáctico Antonio Fraguas 2014-2015 sobre o Penedo de Penouxil

Denise, Sonia e Carlos dan na diana

 A noticia sobre o traballo premiado na 4ª edición do concurso Explícoche matemáticas 2.0 no Faro de Vigo. Nós poñemos unha versión traducida en galego.

A Facultade de Matemáticas da Universidade de Santiago de Compostela (USC) fixo entrega onte do premio Explícoche Matemáticas 2.0 a tres alumnos do IES Pintor Colmeiro, que baixo a coordinación do profesor Cibrán Arxibai realizaron un vídeo titulado Centroide do Concello de Silleda. Denise Varela, Sonia Troitiño e Carlos Mato, estudantes de segundo de Bacharelato explican nel como calcularon o centro xeográfico exacto do término municipal trasdezano. A cuarta edición do premio Explícoche Matemáticas 2.0 convocado pola Comisión de Normalización Lingüística dá Facultade de Matemáticas da USC e Educabarrié viaxou ata Silleda. Os alumnos de Matemáticas do IES Pintor Colmeiro, Denise Varela, Sonia Troitiño e Carlos Baixo conseguiron o galardón grazas ao vídeo titulado Centroide do Concello de Silleda que mostra como calcularon o centro do concello de Silleda, que se sitúa no lugar de Bustelo da parroquia de Escuadro, a 2,7 quilómetros do instituto.
 "Pensamos en axudar a un traballo sobre a toponimia de Silleda que se está facendo, e que obtivo o galardón "Antón Fraguas" do Museo do Pobo Galego, e criamos que podiamos facelo con este proxecto", indica Cibrán Arxibai, profesor de Matemáticas dos tres estudantes de segundo de Bacharelato do instituto. A entrega de premio tivo lugar onte tarde na facultade compostelana ao que, con todo, non puido acudir Denise Varela por motivos persoais. Arxibai tamén explica que "buscamos unha aplicación informática que nos permitise atopar o centro de Silleda e demos con "Geogebra". Os alumnos e o profesor de Matemáticas do IES Pintor Colmeiro necesitaron trazar un polígono "con 597 puntos no centro do concello, e introducímolo na aplicación que nos deu os cálculos sobre un plano de coordenadas". O vídeo premiado en Santiago detalla de forma pormenorizada a complicada tarefa levado a cabo por estes tres alumnos e o seu profesor, que botaron mans do socorrido Google Maps para completala.
 Desde a facultade do campus santiagués felicitan aos estudantes do IES Pintor Colmeiro e esperan que "continuedes descubrindo a utilidade e a beleza das Matemáticas que transmiten os vosos vídeos". Os promotores do prestixioso premio compostelano tamén destacan no seu comunicado o agradecimiento a "a vosa implicación e colaboración nesta convocatoria e animámosvos a que participedes en futuras edicións do concurso", conclúea nota asinada pola decana da Facultade de Matemáticas, María Vitoria Otero Espinar.

Voluntarios 
Denise, Sonia e Carlos foron elixidos por Cibrán Arxibai, sobre todo, por ser estudantes dunha certa experiencia e porque "teñen os tres 17 anos, a idade idónea para este traballo", asegura o seu profesor. Ademais, Arxibai desvela que os tres presentáronse voluntarios ao proxecto unha vez que souberon da súa realización. Por si isto fose pouco, o traballo non podía contar con máis de tres participantes, así que eles facilitaron a elección final dos encargados de dar na diana de atopar o centro xeográfico do concello de Silleda. O vídeo premiado no campus compostelano ten unha duración de algo máis de dous minutos e iníciase cos alumnos que realizaron o traballo filmados en diferente puntos emblemáticos do municipio, como o cenobio de Carboeiro ou A Fervenza do Toxa, preguntándose si ese é o centro xeográfico do concello. Á pechadura desta edición, a peza audiovisual colgada no sitio de internet YouTube, levaba preto de 200 visualizaciones por parte dos seus usuarios.

2 de xuño de 2015

Milagres da Saleta


Narración de Manuel Troitiño Fernández sobre as milagres da Saleta para o Proxecto didáctico Antonio Fraguas 2014-2015

31 de maio de 2015

A fonte de Valvundín



Narración de Antonio Presas García para o Proxecto didáctico Antonio Fraguas 2014-2015 no que se relata unha lenda sobre a fonte de Valvundín.

30 de maio de 2015

O home dos pantalóns grandes


Narración da lenda do home dos pantalóns grandes por  Antonio Presas García para o Proxecto didáctico Antonio Fraguas 2014-2015

29 de maio de 2015

Fonte Abeleiriña

Velaquí uns audiovisuais de hidrónimos que se relizaron para o Proxecto Antonio Fraguas.  Comenzamos coa Fonte Abeleiriña:



Fonte Carroso (Ponte) nomea uns terreos na actualidade a monte. En documentos dos séculos XVI e XVII aparece escrito como “Fuente Acurros” ou “Fuente Acarros”.


O regueiro de Meixomence (Ponte) consiste nunha corrente de auga que nace no lugar das Casas do Monte, na parroquia de Silleda, que atravesa entubado as instalación da Semana Verde e sae de novo á luz no núcleo de Meixomence, desembocando finalmente a carón de Rosende, no regueiro do mesmo nome


Crónica dunha infancia

Esta foi a aportación do alumnado de 4º da ESO para participar no concurso do Manifesto do Correlingua deste ano:
 
 
CRÓNICA DUNHA INFANCIA

Do seo de mamá Latín
naceu Galego, maimiño
xogaba nas Cortes
con Portugués o irmanciño..

Curmán Castelán
sempre lle facía mal
Mamá non o deixaba brillar
e o seu corazón fixo "crac"

O irmanciño Portugués
foise do seu lado
mándanse postais en Nadal
e chámanse en fin de ano.

Lánzanlle misís
cun obxectivo moi claro
queren facelo sufrir,
queren derrotalo.

Galeguiño vive rexeitado
cae en decadencia
non ten ninguén ao lado
sen luz, sen azos.

Decatáronse uns bos amigos
que o deixaran abandonado
cun permanente agarimo
recompoñerán os grandes cachiños
do seu escuro pasado.


Ladrillo a ladrillo,
constrúese
Aloumiño a aloumiño,
medra.

El é un loitador
un rebelde desacreditado
pasounas canutas
nun permanente paro.

Algún choio topou
de vez en cando
logrouse meter nalgunha boca
pero non é contratado.

Con toda a vida por diante
non deteñamos o seu camiño
á vez tan cativo
á vez tan velliño.

Fagámolo sentir querido
evitemos a invasión
Construamos con palabras
para este pai tan fillo
unha muralla no corazón.

Mariña Castro Fontao.
Verónica Granja Fernández.
Aroa Espiño González.