29 de xan. de 2012

"O peor é afalta de apoio por parte da Administración", di Valentina Formoso

O curso pasado o orzamento para os proxectos de normallización dos centros públicos foi de 800.000 €. Vén de facerse pública a convocatoria deste ano que, ademais de facerse tan tarde que vai ser imposible programar as actividades dos ENDL sabendo de que presuposto dispoñen, redúcese a cantidade asignada a 250.000 €, un 68,7% menos.
Valentina Formoso, presidenta da CGENDL: "o recorte é bestial e vai supoñer a perda de moitas actividades formativas e extraescolares". Engade que " hai crise, é certo, pero tamén hai prioridades, e parecen claras. De todas formas, o diñeiro non o é todo. Xa temos experiencia, sabemos o que é traballar en precario. O peor é a falta de apoio por parte da Administración. Estorbámoslle a determinada xente"

Vía El País




Encontro da CGENDL co novo Secretario Xeral de Política Lingüística

A Coordinadora Galega de Equipos de Normalización e Dinamización Lingüística (CGENDL) trasladoulle a Valentín García, o novo Secretario Xeral de Política Lingüística, estas propostas nunha reunión que mantiveron con el o pasado luns 23 de xaneiro.
A valoración da CGENDL do encontro foi a seguinte:

Coordinadora Galega de Equipos de Normalización e Dinamización Lingüística preséntalle as súas propostas ao novo Secretario Xeral de Política Lingüística
Na tarde de onte, luns 23 de xaneiro, na sede de San Caetano, membros do Consello Directivo da CGENDL foron recibidos por Valentín García, en calidade de novo Secretario Xeral de Política Lingüística.
Nun clima de diálogo franco e cordial, a CGENDL expúxolle a Valentín García a necesidade urxente de mudar a política levada até o momento polo seu departamento para que se comecen a executar políticas de normalización lingüística realmente efectivas. No documento anexo inclúense as propostas e demandas dos ENDL presentadas e explicadas ao novo Secretario Xeral, que se comprometeu a estudalas coa maior atención, aínda recoñecendo a dificultade de aplicalas no seu conxunto.
Pola súa parte, Valentín García mostrou a súa vontade de diálogo permanente coa Coordinadora, así como o seu apoio ao proceso de normalización da nosa lingua. No apartado de compromisos concretos, afirmou que pretendía intensificar o labor dos coordinadores provinciais da administración no asesoramento aos Equipos e que desexaba ter en conta as súas propostas no deseño de xornadas de formación ou nos criterios para a convocatoria de axudas.
Polo demais, Valentín García anuncioulle á CGENDL que a convocatoria de axudas ao fomento do galego nos centros escolares deste curso farase pública nos próximos días e que durante o mes de febreiro se pagaría o adebedado do ano 2011. Desde a CGENDL críticouse a tardanza tanto nos pagos pendentes como na convocatoria de novas axudas, xa que provocaron unha paralización da actividade dos Equipos, e esixiuse que a partir do vindeiro curso se volvan convocar as subvencións en setembro, para así poder planificar ben o traballo normalizador e desenvolvelo dun xeito eficaz durante todo o curso.
Por último, e máis alá das propostas concretas, reclamouse por parte da administración educativa un maior compromiso coa defensa e promoción do labor dos Equipos de Normalización, para que estes perciban no día a día un apoio institucional que sirva de reforzo positivo da súa acción social a favor da lingua propia de Galicia.

22 de xan. de 2012

Ai si me opero

Xa coñecedes a canción. Xa coñecedes o baile. Agora, nova versión.
Dun novo programa de humor da TVG: Tourilandia


20 de xan. de 2012

Entrevista a Paula Gamallo: 'A animadora do galego'

Esta é a entrevista que lle fixeron a Paula Gamallo no Faro de Vigo o 17/01/2011 despois de que se espallara pola rede o seu vídeo 'Anímate a participar'
Entrevista a Paula Gamallo

19 de xan. de 2012

Circo do Sol

O pasado mes de decembro tiven a magnífica oportunidade de ver o “Cirque du Soleil” en acción, un estupendo espectáculo cheo de sorpresas que ninguén debería perder de ver se ten a oportunidade.
Falamos de maxia, de ilusións transportadas ó escenario, de movementos que fan que teñas a pel de galiña e de moito traballo e esforzo que se demostra á hora na que comeza ese show, algo inolvidable e indescriptible.
Cando te sentas alí sabes que iso non vai defraudar, de súpeto entra unha banda cun home diante que a leva por entre o público, a xente desfruta e o sorriso é constante entre o público. Cando acaba iso xa comezan a cantar, a entrar contorsionistas, paiasos, equilibristas, trapecistas, equilibristas, homes que xogan con lume coma se de aire se tratara. Aquello é un sin parar, todos os personaxes corren dun lado para outro para que todo saia perfecto, e iso é o que ocorre, a perfección aparece reflexada nun traballo que parece sobre humano, que está por fora das capacidades de todo o que está alí, pero non , esta é unha maneira de demostrarnos que con esforzo todo se consigue e que os soños fanse realidade.
Cando remata todo o público aplaude tanto que parece non dan demostrado o agradecidos que están de ver semexante cousa, e posiblemente teñan razón, nin todos os aplausos do mundo poderán expresar o que se sinte vendo tal cousa.
Ánxela Llinares Taboada, 4º A

16 de xan. de 2012

Anímate a participar

Paula Gamallo tróuxonos este vídeo o venres pasado. Fixérao por iniciativa propia, o cal lle engade máis mérito. Isto que temos aquí era só unha proba pois Pedro Gil estaba a editalo pero resulta que alguén o atopou en internet e comenzou a divulgarse. Así que aproveitamos a ocasión para iso, animarvos a participar: que vos parece o vídeo?, e a falta de medios en galego?, e a información sobre o caso do libro censurado polo Valedor do Pobo?.  Escibide os vosos comentarios.
Paula escribiu un guión, buscou varios amigos por Silleda e polo instituto dispostos a colaborar e, aquí está o resultado:

Praza Pública

O pasado venres en Lalín presentouse o proxecto para un diario dixital en galego; Praza Pública.
Antes xa se dera a coñecer en internet, mediante esta vistosa presentación. A iniciativa parece moi atractiva, sobre todo nestes momentos, nos que despois de pechar A Nosa Terra, o  Xornal e Galicia Hoxe, non queda ningún diario en galego que se publique en papel. Outros medios dixitais en galego tamén desapareceron nos últimos tempos: as versións dixitais deses mesmos xornais ou Vieiros.
Hoxe é prácticamente imposible manterse informado a través de medios en galego. Preguntámonos que é o que fan as institucións que, segundo unha das leis máis importantes de Galicia, deberían promovelos con especial interese. Unha pena, non?

12 de xan. de 2012

Palabras para Isaac Díaz Pardo

 De paso que recomendamos este artigo do autor do Lapis do carpinteiro, Manuel Rivas, reproducimos este outro texto que nos chegou. Xosé Neira Vilas é o autor destas palabras, que foron as que lle dedicou ao recentemente falecido Isaac Díaz Pardo como despedida:

Querida Mimina,
queridos fillos e netos de Isaac,
queridos amigas e amigos todos:


  Nunca pensei que me tocaría esta difícil, esta dura tarefa de despedir para sempre a Isaac Días Pardo, amigo entrañable dende hai 56 anos, ou sexa, dende aquel rutilante Buenos Aires onde nos coñecemos unha tardiña de 1955.
  Nunca imaxinei que tería que dicir estas palabras para darlle o definitivo adeus ó meu amigo máis querido. Pero tal é a realidade e temos que aceptala. Eu chegara a sentir que Isaac era eterno ou pouco menos. Dende algún lugar estaranos mirando cos seus ollos tenros e profundos, uns ollos ben abertos, como os dos personaxes dos seus cadros, e diranos con modestia e ironía “¿pero que facedes aquí? Grazas por vir, pero ídevos, esto acabouse e non hai volta que darlle. A vida é así”.
  E nós aquí, diante do teu corpo levián e inerte. Déixanos facer, querido amigo, déixanos dicir siquera algo do moito que sentimos ante a túa ausenciai vital. Déixanos que che digamos cando menos grazas por ti, por haber vivido, por termos estado á túa beira, coa túa voz, coa túa sabia palabra, cos teus traballos, cos teus fermosos proxectos. Grazas polo teu sorriso, polo teu sentido do humor, pola túa perenne comprensión e solidariedade en todo momento e ante calquera circunstancia. Grazas pola túa permanente lección de humildade e de sabedoría. Alguén dixo que eras un xigante comprimido. E tiña razón, pois canta forza, canta enerxía albergabas en tan pequeño corpo.

  Cantos golpes che deron. Cantas veces caíches e te volviches a erguer, home indomable. Ambos temos repetido xuntos aquel verso dun gran poeta arxentino: “no te des por vencido ni aun vencido”. Con moita dor e un gran tesón resistiches e venciches. Falabas moi seguido de fracasos, pero o único fracaso, se tal queremos chamalo, foi este, o da morte, algo natural, esperado por todos nós ó longo da vida como inevitable. Pero outro poeta, José Martí, dixo que a morte non é certo cando se cumpre con plenitude o ciclo da vida. Ese ciclo, o teu ciclo vital, cumpríchelo sobradamente, traballando sempre, loitando sempre, sen unha hora de descanso, sen un día de vacacións, porque anque se vivan noventa e un anos como ti viviches, o tempo, o de nós todos, sempre está taxado, e para quen sinta o impulso creador que ti sentías, a vida sempre será curta.
  Falo en nome de moitos, poida que en nome de todos, pero por un momento voume referir á relación habida entre ti e eu, e contar o que quedou dela.
  Quedou e queda o recordo daquela vez que nos coñecemos, daquel primeiro encontro en Buenos Aires, nunha exposición do común amigo Luís Seoane; quedan os nosos encontros no barrio porteño de Villa Pueyrredón, onde nos visitabas no noso fogar; quedan os encontros en Magdalena, naquela fábrica que erguiches case na Pampa; quedan tamén os encontros en Barcelona, en Madrid, en Gres, en Santiago, en Sada, en Sargadelo e tamén en San Marcos, onde noite a noite, durante ano e medio quedabamos por horas conversando sobre o ir e vir deste desarranxado mundo e da Galicia dos nosos amores. Quedan máis de cen cartas túas e outras tantas miñas escritas en 48 anos de relación epistolar. Quedan todos os meus libros que editaches en Ediciós do Castro, algúns deles ilustrados por ti. Quedan tantas e tantas lembranzas que non é do caso reseñalas agora.
  Aquí estamos, pois, querido Isaac, moitos dos teus amigos e admiradores, que quixemos acompañarte nesta derradeira viaxe. Naciches en Compostela e a Compostela voltas tras canear polo ancho mundo. Devólveslle á túa terra natal o corpo que che emprestou. Non podía ser doutra maneira por tratarse dun home xeneroso.
  Aquí estamos en representación dos milleiros de homes e mulleres que te querían e admiraban, ou mellor, que te queren e admiran; digámolo en presente porque ti seguirás vivindo en todos nós. A túa obra trascende en moito esta fronteira da morte física.

  Aquí estamos os que vivimos, e en boa medida nos formamos á túa beira e nos beneficiamos co teu facer, co teu maxisterio, co teu exemplo, coa túa tenacidade,
Co teu erguerte tras de cada caída, co teu escepticismo esperanzado, coa túa bonomía, coa túa humildade case franciscana.

  Aquí estamos os que amamos a Galicia, que levamos dentro este fondo sentimento de patria, de raíz e destino, ó tempo que nos achegamos a outras patrias e somos tolerantes e solidarios con outros pobos. Así eras ti e así nos ensinaches a ser e a sentir. Tés máis discípulos dos que coidabas ter e moitos seguidores dos que nunca soubeches.
  Aquí estamos os que pensamos que a morte non é tal no teu caso, porque vivirás para sempore en nós, nos nosos corazóns e na nosa lembranza. Vivirás porque tal foi a túa enteireza ó longo da existencia que te sobrepuxeches a contratempos, reveses, traicións, paus e pedras que che facían dicir que “cando aparecen os egoísmos o ser humano pervírtese”. Moitos de nós escoitámosche esa frase chea de verdade. 
  Aquí estamos os que tratamos de seguir o teu exemplo, ese herdo que nos deixaches de conduta, de ética, de humildade, de servizo ó teu país, de compromiso e xenerosidade. Procuraremos imitarte, procuraremos seguirte, modelo para sempre, paradigma anticipado do home que terá de vir, do home, do ser humano do futuro. A túa creatividade, a túa intelixencia excepcional, a túa inimitable capacidade de traballo sempre foron para todos nós un rumbo, un norte, pero moito máis por iren acompañadas de grandes virtudes e da calidade humana que había en ti.
  Os que aquí estamos, e moitos máis que non puideron estar, continuaremos a túa obra, e se eso, polas súas dimensións, non fose posible, seguiremos cando menos o teu comportamento modélico, a túa filosofía da existencia.

  Aspiramos a que os máis novos, nenas e nenos, adolescentes e xoves de hoxe sexan coma ti.

  Se queremos un artista deste tempo, un anovador da arte galega, en temas e en formas, queremos que sexa coma ti.

  Se queremos un ser emprendedor, con ideas e iniciativas de progreso, queremos que sexa coma ti.
  Se queremos un home de letras, de palabra honrada, precisa, elevada, cunha mensaxe perenne de esperanza, queremos que sexa coma ti.
  Se queremos unha persoa (home ou muller) que estude, evoque e respecte o noso pasado, a nosa memoria histórica, queremos que sexa coma ti.
  Se queremos un patriota que loite nos máis diversos campos polo seu país, pola recuperación da súa identidade e polo seu adianto cultural e social, queremos que sexa coma ti.

  Se queremos, en fin, un cidadán comprometido coa súa patria e coa humanidade, un home honrado, modesto, traballador, xeneroso, queremos naturalmente que sexa coma ti.


  Querido Isaac, artista, economista, arquitecto, escritor, poeta, deseñador, home de pensamento e por enriba de todo home de ben, aquí te pousamos, na túa terra santiaguesa, unha parcela da túa amada terra galega. Deixamos aquí o teu corpo pero quédanos algo máis perdurable. Quédanos a túa obra inmensa e quédanos de por vida, e máis alá das nosas vidas, o teu exemplo.


  Queridísimo amigo, compañeiro, irmán, descansa en paz.



                                                                       Xosé Neira Vilas
                                                                       Cemiterio de Boisaca (Santiago)
                                                                        6 de Xaneiro de 201

3 de xan. de 2012

O galego é a lingua propia de Galicia?

 O pasado mes de decembro o Valedor do Pobo envioulle un requerimento á Consellería de Educación instándoa a que se modificara esta unidade didáctica porque reproduce o apartado 5.1 do Estatuto de Autonomía e que declara que "A lingua propia de Galicia é o galego". Segundo o Valedor do Pobo no libro de texto deberíase reproducir o artigo 5 completo.
Isto xenerou moita polémica. Aquí reproducimos o tema completo. As páxinas en cuestión son a 56 e a 57.
Galego Lingua Propia Vicens Vives Medio 5 Galicia