31 de maio de 2015

A fonte de Valvundín



Narración de Antonio Presas García para o Proxecto didáctico Antonio Fraguas 2014-2015 no que se relata unha lenda sobre a fonte de Valvundín.

30 de maio de 2015

O home dos pantalóns grandes


Narración da lenda do home dos pantalóns grandes por  Antonio Presas García para o Proxecto didáctico Antonio Fraguas 2014-2015

29 de maio de 2015

Fonte Abeleiriña

Velaquí uns audiovisuais de hidrónimos que se relizaron para o Proxecto Antonio Fraguas.  Comenzamos coa Fonte Abeleiriña:



Fonte Carroso (Ponte) nomea uns terreos na actualidade a monte. En documentos dos séculos XVI e XVII aparece escrito como “Fuente Acurros” ou “Fuente Acarros”.


O regueiro de Meixomence (Ponte) consiste nunha corrente de auga que nace no lugar das Casas do Monte, na parroquia de Silleda, que atravesa entubado as instalación da Semana Verde e sae de novo á luz no núcleo de Meixomence, desembocando finalmente a carón de Rosende, no regueiro do mesmo nome


Crónica dunha infancia

Esta foi a aportación do alumnado de 4º da ESO para participar no concurso do Manifesto do Correlingua deste ano:
 
 
CRÓNICA DUNHA INFANCIA

Do seo de mamá Latín
naceu Galego, maimiño
xogaba nas Cortes
con Portugués o irmanciño..

Curmán Castelán
sempre lle facía mal
Mamá non o deixaba brillar
e o seu corazón fixo "crac"

O irmanciño Portugués
foise do seu lado
mándanse postais en Nadal
e chámanse en fin de ano.

Lánzanlle misís
cun obxectivo moi claro
queren facelo sufrir,
queren derrotalo.

Galeguiño vive rexeitado
cae en decadencia
non ten ninguén ao lado
sen luz, sen azos.

Decatáronse uns bos amigos
que o deixaran abandonado
cun permanente agarimo
recompoñerán os grandes cachiños
do seu escuro pasado.


Ladrillo a ladrillo,
constrúese
Aloumiño a aloumiño,
medra.

El é un loitador
un rebelde desacreditado
pasounas canutas
nun permanente paro.

Algún choio topou
de vez en cando
logrouse meter nalgunha boca
pero non é contratado.

Con toda a vida por diante
non deteñamos o seu camiño
á vez tan cativo
á vez tan velliño.

Fagámolo sentir querido
evitemos a invasión
Construamos con palabras
para este pai tan fillo
unha muralla no corazón.

Mariña Castro Fontao.
Verónica Granja Fernández.
Aroa Espiño González.

28 de maio de 2015

Gañadores Vídeoghit 2015


O pasado venres 22 celebrouse a entrega de premios do Vídeoghit, edición 2015. O gañador na categoría de vídeos foi este de Ana Colmeiro que encabeza esta entrada. Alberto Lázara recibiu o premio ao mellor actor na obra Fertimón e que tamén obtivo o galardón por ser o vídeo máis visto. Nerea Rial foi a mellor actriz polo vídeo Ai meu ghato. Adiós recicbiu o premio ao mellor vestiario e decoración, así como o premio Concello de Silleda. A mellor canción orixinal foi para Contedor munisipal, do CPI Eusebio Lorenzo Baleirón. Finalmente o premio ao máis comprometido foi Galiza latina.

A nova nos medios:

  • La pasarela del Colmeiro coronó las estrellas del videoghit, La Voz
  • Versiones de lujo en el Pintor Colmeiro, no Faro de Vigo. 

27 de maio de 2015

Entrevista a Encarna Otero: "Castelao e as mulleres"


 

Laura Presas Mato e Patricia Lázara Framiñán entrevistan a Encarna Otero sobre "Castelao e as mulleres". Non era sen tempo que deixáramos neste muro virtual unha referencia á vistia que hai máis dun mes nos fixo Encarna Otero para impartir unha charla na que poñía en relación as mulleres con Castelao.

26 de maio de 2015

Taboleiro. Maio 2015

Este era o recibimento quie tiñamos no Colmeiro: o taboleiro a finais de maio.

Correlingua 2015. Fotos


A nova do Correlingua celebrado na Estrada tamén chegou aos medios: 

  • Máis de 1500 rapaces e rapazas de Educación Infantil, Primaria e Secundaria participaron onte nunha nova edición do Correlingua que se celebrou na Estrada baixo o lema: “Galego, a nosa creación común”, en Catrogatos
  • Estudiantes por la lengua, no Faro de Vigo
  •  Un milleiro de nenos enchópanse de galego , La Voz de Galicia

Entrevista a Gonzalo Navaza

Gonzalo Navaza acudiu ao noso centro para colaborar no proxecto de revitalización das lendas e a toponimia premiado co Antonio Fraguas polo Museo do Pobo Galego. Sonia e Martina entrevistaron ao especialista en toponimia Gonzalo Navaza o pasado 7 de maio de 2015.


 

25 de maio de 2015

Ramón Valenzuela: obra e biografía

O luns 18 o alumnado de 1º de bacharelato participou nunha charla na que o filólogo Alejandro Breijo e a actriz Cristina Collazo lles achegaron a obra de Valenzuela

O pasado venres 22 de maio o profesor Matías da Torre explicoulle aos alumnos de 4º da ESO quen foi Ramón Valenzuela. Fixo un relato da súa vida e da recuperación da súa figura que están a realizar varios colectivos culturais desde principios deste século.
Durante a intervención animou ao alumnado a ler 'O Naranxo', obra da que fixo unha lectura.






Encontro con Gonzalo Navaza

Despois dunha breve introdución sobre a obra do conferenciante, Gonzalo Navaza fala de toponimia co alumnado que traballa no Proxecto didáctico Antonio Fraguas 2014-2015. Gravado en Silleda o 7 de maio de 2015.

23 de maio de 2015

1º premio do III concurso de esopías de AGAPEMA

Alberto García Fernández (1º bacharelato) foi o gañador do 1º premio do III Certame de Esopías da IX Feira Matemática 2015 co seguinte pi-relato:
Vén o aire, 
a brisa agarimosa do mencer;
sendo tan forte, delicada, primorosa;
batendo intrépida. 
Vén co sol tardeiro
 como saíndo co solpor.
Parabéns!


Nova carta dun restaurante

Novo menú dun restaurante de Silleda elaborado grazas á supervisión dos departamentos de linguas do centro. Trátase de poñer de manifesto a importancia e a necesidade de ofrecer aos clientes cartas en galego, e noutras linguas, con corrección lingüística.

22 de maio de 2015

Presentación de Gonzalo Navaza

Xa sabedes que Gonzalo Navaza visitou o noso centro e inaugurou unha aula co seu nome. Denise e Sonia, alumnas de 2º de bacharelato fixeron unha introdución do escritor mediante este completiño Power Point.

 

21 de maio de 2015

En Silleda presumimos de galego

A Coordinadora Galega de ENDL propúxonos aos Equipos de Normalización que graváramos a fala dos mozos dos nosos centros para que puideran Presumir de de >GALEGO< . Por que? Pois porque existimos os e as galegofalantes de menos de 60 anos, incluso de menos de 40, e de 30... ningún chegamos aos 18! Invitámosche a que entres na páxina da CGENDL e que busques os nosos podcasts:
 Gravacións> Provincia: Pontevedra> Concello: Silleda.
Tamén os podes escoitar aquí, nesta entrada. Son gravacións moi curtas de xente que coñeces. Eles poden presumir de galego, e ti? Seguro que tamén.


Conversa informal
Co obxectivo de escoitarmos a un grupo de rapaces de 13-14 anos coa fala das terras de Silleda, grabamos esta conversa informal nun grupo formado por tres deles : Carlos Taín, Laura Diéguez e Marcos Caetano


A lenda do Pelapatacas
Laura Diéguez Troitiño cóntanos a lenda do Pelapatacas




A pesca
Juan José fálanos da súa afición: a pesca. Cóntanos con quen a practica e as técnicas que usa


A lenda do San Xoán
David Mato fálanos dunha lenda da noite de San Xoán



A lenda do casamento
Carlos Taín Gil fálalos dunha lenda sobre o que debían facer os homes cando casaban


A lenda do Carro de Ouro
Lucía Dapena Carracedo,  cóntanos a lenda do Carro de Ouro



Os Xenerais da Ulla
O alto dos Xenerais editar audio A dos Xenerais da Ulla é celebración tradicional do antroido típica das terras da beira do río Ulla. Marcos Caetano Vázquez, infórmanos das súa orixes

20 de maio de 2015

Mª Eugenia Gil premiada no II Concurso Literario Mª Vitoria Taboada

Mª Eugenia Gil, alumna de 4º ESO, recibiu o primeiro pemio de relato curto no II Concurso Literario Mª Vitoria Taboada cun traballo titulado Ás veces non hai que buscarlle o sentido a todo.
Na foto vemos a Eugenia nun momento do acto de entrega do premio, lendo a súa obra. 
Máis abaixo podemos ler o relato premiado. Nós só podemos darlle os parabéns a Eugenia e animala a que siga escribindo.









Ás veces non hai que buscarlle o sentido a todo. Só deixar que flúa. 
Redo era un rapaz duns 17 anos. Alto, delgado e moi guapo. Pero a pesar de ser un rapaz simpático e amable, era moi introvertido. Vivía nun mundo á parte e afastado da vida cotiá. Para el todos os días eran distintos, xamais entraba na rutina. Chegaba a clase e sacaba o seu caderno de debuxo. E segundos despois estaba viaxando polo interior da súa mente e expresándoo con cores. Parecía tan simple: unha lámina de debuxo e unhas ceras de cores. Pero achegábaste un momento a ver o que pintaba e expresaba tantas emocións, cousas tan vivas, algo tan abstracto e indescritible. Algo marabilloso. Moita xente non entendía o que debuxaba, pero eu víalle o sentido a cada unha das liñas que el trazaba. Inspirábame todo o que debuxaba, e sen querer miles de notas xurdían na miña cabeza e empezaban a pórlle música a cada trazo que Redo facía. Cada son que se producía na clase convertíase en parte da melodía que se estaba a formar na miña cabeza. A caída dun lapis era o pizzicato dos violíns; os pasos de alguén, uns bongós que lle daban un toque caribeño á miña pequena composición. E todo isto xurdía grazas ao debuxo que comezaba a facer Redo.

Nunca pensara en falar con el, nin en que algún día o faría. Posiblemente polo medo que tiña a que pensara que estaba tola. Compoñer unha pequena canción a partir de ver un debuxo non se pode dicir que fora moi normal. E ao igual ca Redo, eu tamén tiña o meu mundo interior que ninguén coñecía. E un día apareceu diante miña. Estaba a argallar no meu mundo e non me decataba ata que me sacudiu un pouco o brazo. Era el, mirándome a través dos seus ollos azuis. Semellaban o mar. Transmitíanme tranquilidade e seguridade. Viñera onda min a pedirme se me podía facer un retrato. Levaba días observando o meu perfil e quería inmortalizar ese momento. Aceptei entusiasmada. Adoraba os seus debuxos, e agora ía debuxarme a min! En realidade creo que só era unha escusa para coñecérmonos un pouco. E cría ben. Mentres me debuxaba falaba comigo e pouco a pouco foime contando cousas do seu mundo paralelo. Falábame sempre dunha lagoa, era onde a maioría das historias ocorrían. Era un lugar tranquilo, e isto reflectíao con cores azuis á hora de debuxar. Se tiña un mal día notábase polo abuso de cores negras ou vermellas. E cando o único que quería era paz e tranquilidade, o verde era sempre a súa escolla. Era tan interesante, el e o que pensaba. E en certo modo identificábame con el. Para min os tons azuis eran unha melodía presente moitas veces. O negro e o vermello manifestábanse nunha melodía complexa, chea de disonancias, contrastes e cortes bruscos na metade, buscando sempre amálgamas e acentuacións en pulsos débiles, deixando os fortes moitas veces baleiros. E para rematar, a música que máis me gustaba era a das cores verdes. Calmada, pero con momentos culminantes e explosivos. Era unha marabilla. Cando collín confianza con Redo conteille os meus mundos. E quedou fascinado con eles, tanto coma eu cos seus. E pouco a pouco foime gustando máis estar ao seu carón e conversar. Xa non falabamos só do retrato que me estaba a facer, nin dos mundos paralelos que compartiamos , agora tamén falabamos do mundo real, o que de verdade nos envolvía. Cada vez quedabamos máis tardes. El aprendíame a debuxar, e eu ensináballe o básico sobre o violonchelo. Dábaselle bastante ben. E sen decatarme, Redo pasara a ser parte do meu mundo real, e tamén do imaxinario.

Pasou o tempo, e deixei que todo seguira o seu ritmo, sen buscarlle sentido nin lóxica aos nosos mundos. Porque era mellor deixar que fluíran, non había necesidade de buscarlle o sentido a todo.

19 de maio de 2015

Mariña Castro premiada no II Concurso Literario María Vitoria Taboada

Mariña Castro Fontao, alumna de 4º do noso centro, recibiu o 1º premio de poesía no II Concurso Literario María Vitoria Taboada, convocado polo IES Ramón Mª Aller (Lalín). Mariña foi premiada nas dúas edicións do concurso, o cal indica as súas calidades que xa son recoñecidas polos autores de blogues literarios xa consagrados.
Na foto aparece Mariña recitando os seus versos nun momento da entrega do premio o pasado venres 15/05/15.
O xurado cualificou así a obra de Mariña:
Valoración do xurado

O xurado significa destes poemas "a disposición dos versos e o exquisito lirismo co que a autora desenvolve o periplo vital da infancia á mocidade adubado este dunha sutil perspicacia que logra interiorizar os “cairos” cos que o suxeito lírico se afianza na busca dunha férrea integridade, “Medras nun vertedoiro de emocións que tratas de afogar coa almofada”; para concluír cunha existencial reflexión, na que tenta fuxir da fatal agonía, intrínseca ao ser humano."Parabéns, Mariña.

Velaquí a obra premiada:




I.

Na gaiola de xoaniñas,
chámanlle infancia
unha pechadura impenetrable
protexe os ollos do meniño
de tornarse vermellos e salgados
pola verdade.
No recinto ateigado de portas
chámanlle xuventude
xurdiu a chave
deixou a criatura ceiba
indefensa
mordeuse até quedar en carne viva.
Que organismo ousará xurdir
nesta estepa seca
na que pretendemos construír
un camiño de rosas
que murchan?
Onde non hai máis ca calafríos
na nada.
Estatuas de marfil
e cairos de algodón
que enganan.

II.

Alma difusa
orquestra cadáver
Páxinas molladas
con demasiados borranchos
Coma cristal de botella
rota pola carraxe
o líquido derrámase
repta polo chan
chega aos sumidoiros
descansa na podremia.
Namoraches
do teu propio monstro
Creaches
o teu propio libreto
Neste teatro dos voraces
ten máis liñas ca o resto
Mentres ti, prima donna
te preguntas
cando vai estar lista
a túa máscara impasible.
Medras nun vertedoiro
de emocións
que tratas de afogar
coa almofada.
Descansa, miña rula,
a ver se a noite che leva as ambicións
e che trae vicios.

III.

Coma árbores
coas raíces traballando na busca de auga
coas ramas decidindo por onde agromar
co froito que xorde
cando te alimentas de luz allea
coas follas que te enchen
cobren
afogan.
Por iso agora es tinta
mergúllaste en augas que non che pertencen
e ao volverte líquido mudaches en mar.
Non tes que facer nada
só existir e ser eterno
mentres te habitan as sereas
cantándoche as túas eivas
es a vida por onde non corre o tempo.
Non corre
porque tropeza.
Chóveche no corazón
e na cabeza
supuras
cores que non existen
murmuras.
No mundo das fantasías
quero quedar
onde as nubes son moi altas
e camiño descalza
onde non preciso valor.
E se Deus está a observarme
sácolle a lingua.

 

18 de maio de 2015

Aquí cabemos todos

Aquí cabemos todos é o título da curta de Sonia Troitiño (2º Bacharelato) que foi premiada este ano no certame que anualmente convoca o Concello de Silleda. Este ano o certame estaba centrado no tema da integración social.
Na foto podemos ver o momento da recollida das premios.
O xurado estivo composto por Loli Iglesias (Ordes, 1989), licenciada en Comunicación Audiovisual e Master en Dirección e Realización pola Universidade Ramón Llull de Barcelona, traballadora de Portico Audiovisual; e por Daniel Vilaverde (Proupín, 1989) , tamén licenciado en Comunicación Audiovisual pola Universidade de Santiago de Compostela e Máster en Creación, Desenvolvemento e Comercialización de Contidos Audiovisuais pola Universidade de Vigo. É director e guionista de curtametraxes como “A culpa é dos pais” ou “Bilingüismo cordial”., ademais de creador do proxecto musical “autOOdio” (xunto a Rubén Lino) e da webserie “Poetarras” (xunto a Rubén Lino e Manuel Gago), gañadora do premio á mellor webserie en lingua galega da 1ª edición do Carballo Interplay.
Velaquí o vídeo premiado:


Ops! o portugués é simple

O obradoiro Ops, o portugués é simple fundaméntase no obxectivo de lle amosar ao alumnado a vantaxe competitiva que representa a nosa lingua, o galego, no contexto español e europeo, porque nos permite acceder ao ámbito educativo e laboral dos países que se expresan en portugués (Brasil, Portugal, Angola...) e, polo tanto, ás súas sociedades, producións culturais e mercado laboral. Trátase dunha iniciativa idealizada e desenvolvida pola Associaçom Galega da Lingua (AGAL), dirixida a alumnos e alumnas, a partir de 12 anos, para promover o achegamento ao mundo lusófono no convencemento de que é un reforzo para o estatuto da lingua galega e unha porta máis a mellorar a formación dos nosos mozos e mozas.

Iria Mayer foi a encargada de desenvolver este obradoiro co alumnado de 1º de bacharelato. A experiencia foi moi positiva e as dúas horas que durou a actividade serviron para achegármonos aos nosos veciños portugueses e a certificar que os galegos dispoñemos dunha ventaxa competitiva de magnitude internacional pola proximidade filoxóxica entre as dúas linguas

16 de maio de 2015

Ollos de aula.21

O número 21 de Ollos de aula é excepcional. Contén un cartaz, 17 cousas que podemos facer pola lingua, e unha declaración, The Walking Dead (versión enxebre)

15 de maio de 2015

Ensalada de contos



 Ensalada de contos



Un día ía Caperuchiña Vermella por unha fragua e encóntrase cuns porquiños que estaban construíndo unha casa para refuxiarse dun lobo que os quería comer.

Alí había 12 ananiños que estaban axudándolles aos 3 porquiños a construir o seu refuxio. De súpeto apareceu un monstro e unha rapaza moi fermosa chamada Bela. Como o lobo apareceu antes de que acabaran de construír a casa, foron a un castelo no que a vaixela, os electrodomésticos, as lámpadas, e mesmo os candelabros falaban. Os 3 porquiños, Caperuchiña e os ananiños quedaron sen palabras. Un ananiño viu un zapato de cristal e preguntoulle a Bela se era seu, ela asombrada por aquel zapato tan brillante dixolle que non. O monstro que vira aquel zapato dixo que a lenda contaba que ese zapato pertencía a unha raíña moi fermosa. Todos empezaron a buscar á súa raíña, encontraron a unha rapaza moi fermosa chamada Cincenta. Cincenta quedara sen casa fai uns días e invitárona a vivir naquel máxico, fermoso e xigantesco Castelo.

Antón Fondevila. 1º ESO C 



Cando o príncipe azul da Bela Durminte ía ao castelo para bicar á princesa e espertala apareceu ante el o Mago Merlín e botoulle un feitizo que fixo que o príncipe se convertera nunha ra. O príncipe como coñecía ben a fada máxica de Cincenta foi onda ela para que lle desfixera o feitizo. Pero a fada non puido desfacer o feitizo, porque o Mago Merlín anulara o seu poder. Entón o príncipe marchou e foi camiñando polo bosque. De súpeto topou a Rapunzel, co seu longo pelo, e pediulle consello. Ela como estaba namorada del díxolle que o feitizo só se desfacía cun bico. O príncipe non moi convencido aceptou que ela lle dera un bico. O feitizo desapareceu e volveuse converter en humano. Rapunzel como estaba tan namorada do príncipe impedía que el se marchara pero foi en van porque el non a quería. Pronto chegou ao castelo e bicou a Bela Durminte e ela espertou.

Ainoa Villar Vahamonde 1ºC 








Fai moito tempo, Carapuchiña vermella ía cara a casa da súa avoiña, pero polo camiño entroulle a fame. Camiñou e camiñou ata que topou unha casiña. Sen pensalo dúas veces petou na porta e como ninguén contestou e a porta estaba medio aberta entrou.

Nada máis entrar, viu  unha mesa cuns tazóns que parecían ter sopa. Había tres: un grande, un mediano e un pequeno.

Probou a sopa do tazón pequeno, pero pareceulle que estaba demasiado fría. Logo probou a do tazón grande pero estáballe moi quente. Por último probou a sopa do tazón mediano e como estaba morna comeuna toda.

Despois de comer a sopa entroulle o sono e subiu as escaleiras para ver se topaba unha cama na que durmir.

Para a súa sorpresa topou a Brancaneves durmindo nunha das camas, pero como estaba durmida non a despertou e ela deitouse noutra.

Unhas horas máis tarde aparecen na casa sete ananiños e tres osos , donos da casa, estrañadosde atopar a porta aberta.

Carapuchiña e Brancaneves, ao escoitar ruídos espertan sobresaltadas, baixan correndo e atópanse cos ananiños e cos osos.

Carapuchiña como tiña que ir á casa da súa avoiña emprende o camiño de novo pedindo disculpas por comer a sopa dun dos osos e visitándoos sempre que pode ou vai a casa da súa avoa.

Respecto a Brancaneves non se sabe moito pero crese que está vivindo cos osos e os ananos.
       
                                                                             Iria Moreira Suárez 1º A



Un final moi curioso





Os tres porquiños xa foran avisados por Cincenta e Brancaneves de que ó lobo os quería comer. Eles, asustados, acudiron a unha persoa que lles podía servir de moita axuda, o famoso Robin Hood; desesperados foron a preguntarlle, pero a resposta de Robin Hood foi non, xa que el era un simpre bandido, non era un heroe, entón recomendoulles ó imcomparable Spiderman, un gran heroe. Os tres porquiños acudiron a el sen pensalo, Spiderman como gran heroe que era axudoulles a vencer ó lobo, a pesar de que non ía ser tarea facíl, unha vez que anoiteceu, os tres porquiños foron cada un para a súa casa a durmir, a pesar do medo, xa que aínda non pillaran ó lobo. Á mañá cedo apareceu ó lobo que soprou, soprou e soprou e a casa do porquiño máis novo tirou, pero non esperaba que dentro estivera Spiderman, que lle deu unha boa malleira.





Eloy Domínguez Troitiño. 1º C