Ensalada de contos

CARAPUCHIÑA AZUL

Carapuchiña Azul. Así lle chamaban a unha fermosa rapaza. Tan fermosa coma perversa.

Tódolos días, atravesaba un piñeiral para ir onda súa avoa. Alí lle deixaba a merenda, sen mostrar cariño ningún.

Polo camiño, sempre se atopaba con un can, un bonito San Bernardo moi bo e alegre que se alimentaba coa comida que lle botaban os cazadores. Pero Carapuchiña non deixaba ningún día de lanzarlle pedras ó pobre do animal, e, a pesar de iso, o can se acercaba a ela tódolos días en busca dalgún cariño daquela fermosa rapaza.

Un día xurdiu unha macabra idea na malvada mente da nena…

Ao día seguinte, cando cruzara o bosque para ir á casa da súa avoa, colocaría unha trampa de ratos no medio do camiño, o can acercaríase a ela e… ¡ZAS! A trampa pillaríalle unha pata.

E así foi. O can, ao ver a Carapuchiña, acercouse a ela como todos os días, movendo alegremente o rabo.

Carapuchiña ollaba cara a el, cun sorriso malvado nos beizos e, como estaba previsto, o pobre do can pillou unha pata na trampa dos ratos.

O can laiou da dor que tiña un bo anaco, e a nena morría da risa que lle provocaba a dor do can.

-          Qué tonto es, can de palleiro! jajaja! Move o rabo agora se te atreves!- Berraba Carapuchiña.

Pedro, un rapaz pastor de ovellas que andaba por alí, escoitou e viu todo e correu cara ao lugar onde estaba o can.

-          Pero ti estás tonta, ou qué? Mira o que lle fixeches a este pobre animaliño!

Pedro, que era moi mañoso, liberou ao can e marchou con el e díxolle a Carapuchiña:

-          Debería darche vergoña o que fixeches!

Carapuchiña, que esperaba sentirse moi feliz despois da súa falcatruada, sentíase moi mal e moi avergoñada.

Pedro parecíalle moi guapo e as súas palabras case lle doeron máis que a ferida ao San Bernardo.

Aquela noite, Carapuchiña non puido durmir. Chorou e chorou ata que esgotou as bágoas.

Ao día seguinte, Carapuchiña saíu moi cedo da súa casa en busca de Pedro.

Atopouno cando estaba coas súas ovellas e desculpouse sinceramente.

Pedro perdoou a Carapuchiña e, cun asubío, chamou ao can que se acercou a el coxeando. Pero cando viu á nena, meteu o rabo entre as pernas e quería fuxir a fume de carozo. Pedro agarimouno e parecía tranquilizarse.

Estaba morto de medo. A Carapuchiña íalle custar moito conseguir o perdón do animaliño que tanto mancara, pero, ao final, conseguiuno.

 David Varela Vázquez.

1ºC


A CIGARRA E A FORMIGA

            A cigarra era moi afortunada, menudo verán se pegara! Pasaba todo o día cantando e todos a escoitaban. Pero, a formiga, mentres a cigarra se divertía e cantaba, traballaba sen descanso para que, no inverno, non lle faltase que comer.

            Pouco a pouco foi chegando o frío do inverno e a cigarra viu que non reunira provisións. Pensou que igual lle podía pedir algunhas á formiga, así que foi ó formigueiro e tocou a porta:

-          Ola, señora Formiga, non teño que comer; por favor, poderíasme dar un pouco das túas provisións? Senón, vou morrer de fame!_ dixo a cigarra.

-          Se traballases máis agora non me terías que vir pedindo provisións a min, a próxima vez  traballa_ e a formiga pechoulle a porta na cara, sen darlle nada.

A cigarra tiña moita fame, entón púxose a pedir na rúa e os demais bichos non lle daban nada, só aplaudían. A formiga, mentres tanto, dende unha ventá bastante alta do formigueiro, ríase dela e comía un anaco de pan para darlle envexa. Entón, foi a cigarra, que era moi astuta, e díxolle:

-          Oíches, es unha formiga preciosa; non existe outra máis fermosa ca ti!

A formiga sentiuse eloxiada.

-          Pero eu pregúntome, _ proseguiu a cigarra_ é tan fermoso a túa voz? Ou só es unha cara bonita?_ picouna a cigarra.

-          Claro que si que é fermosa! Aínda máis que a túa!_ a formiga berrou tan alto que o anaco de pan que tiña na boca caeu xusto onda a cigarra.

-          Mira quen se rí agora! Eu!_ a cigarra colleu o anaco de pan e comeuno.

Pero non se deu conta de que aínda quedaba moito inverno por diante e que non tiña nada que comer. Entón, chegou a raíña das formigas e berroulle á Señora Formiga por non estar traballando.

-          Perdoa se te molestou esta formiga, está feita unha vaga! Para pedirche perdón vouche dar provisións, chegaranche para todo o inverno e non pasarás fame_ dixo a raíña Formiga.

-          Moitas grazas, pero non o merezo_ contestoulle a cigarra.

-          Claro que si, es ti a que me divirtes no verán_ chiscoulle un ollo.

E así a cigarra non pasou fame en todo o inverno.

Eva Vázquez Montero 1ºC

 OS TRES PORQUIÑOS E A CARAPUCHIÑA VERMELLA

       

Un día os tres porquiños estaban facendo o xantar cando escoitaron un ruído. O porquiño máis pequeño estirouse, mirou pola xanela e viu como os oito ananiños lle roubaban as leitugas da horta.

        Os tres porquiños saíron a fume de carozo a espantalos; e os ananiños marcharon correndo ata a súa casa. Eles decidiron seguilos para recuperar parte da súa horta.

        Cando xa levaban un tempo andando encontraron a Carapuchiña Vermella, e contáronlle o sucedido. Ela, como era moi amiga dos ananiños, foilles axudar.

        Ao chegar pedíronlle amablemente a Brancaneves e aos ananiños que lles devolveran as leitugas; pero como se negaron, a Carapuchiña ocorréuselle un plan…

        Ese plan misterioso, que ninguén sabía, fixo que os tres porquiños recuperaran as súas leitugas.

LARA SILVA MUIÑOS 1ºC