Na foto vemos a Eugenia nun momento do acto de entrega do premio, lendo a súa obra.
Máis abaixo podemos ler o relato premiado. Nós só podemos darlle os parabéns a Eugenia e animala a que siga escribindo.
Ás veces non hai que buscarlle o sentido a todo. Só deixar que flúa.
Redo era un rapaz duns 17 anos. Alto, delgado e moi guapo. Pero a pesar de ser un rapaz simpático e amable, era moi introvertido. Vivía nun mundo á parte e afastado da vida cotiá. Para el todos os días eran distintos, xamais entraba na rutina. Chegaba a clase e sacaba o seu caderno de debuxo. E segundos despois estaba viaxando polo interior da súa mente e expresándoo con cores. Parecía tan simple: unha lámina de debuxo e unhas ceras de cores. Pero achegábaste un momento a ver o que pintaba e expresaba tantas emocións, cousas tan vivas, algo tan abstracto e indescritible. Algo marabilloso. Moita xente non entendía o que debuxaba, pero eu víalle o sentido a cada unha das liñas que el trazaba. Inspirábame todo o que debuxaba, e sen querer miles de notas xurdían na miña cabeza e empezaban a pórlle música a cada trazo que Redo facía. Cada son que se producía na clase convertíase en parte da melodía que se estaba a formar na miña cabeza. A caída dun lapis era o pizzicato dos violíns; os pasos de alguén, uns bongós que lle daban un toque caribeño á miña pequena composición. E todo isto xurdía grazas ao debuxo que comezaba a facer Redo.
Nunca pensara en falar con el, nin en que algún día o faría. Posiblemente polo medo que tiña a que pensara que estaba tola. Compoñer unha pequena canción a partir de ver un debuxo non se pode dicir que fora moi normal. E ao igual ca Redo, eu tamén tiña o meu mundo interior que ninguén coñecía. E un día apareceu diante miña. Estaba a argallar no meu mundo e non me decataba ata que me sacudiu un pouco o brazo. Era el, mirándome a través dos seus ollos azuis. Semellaban o mar. Transmitíanme tranquilidade e seguridade. Viñera onda min a pedirme se me podía facer un retrato. Levaba días observando o meu perfil e quería inmortalizar ese momento. Aceptei entusiasmada. Adoraba os seus debuxos, e agora ía debuxarme a min! En realidade creo que só era unha escusa para coñecérmonos un pouco. E cría ben. Mentres me debuxaba falaba comigo e pouco a pouco foime contando cousas do seu mundo paralelo. Falábame sempre dunha lagoa, era onde a maioría das historias ocorrían. Era un lugar tranquilo, e isto reflectíao con cores azuis á hora de debuxar. Se tiña un mal día notábase polo abuso de cores negras ou vermellas. E cando o único que quería era paz e tranquilidade, o verde era sempre a súa escolla. Era tan interesante, el e o que pensaba. E en certo modo identificábame con el. Para min os tons azuis eran unha melodía presente moitas veces. O negro e o vermello manifestábanse nunha melodía complexa, chea de disonancias, contrastes e cortes bruscos na metade, buscando sempre amálgamas e acentuacións en pulsos débiles, deixando os fortes moitas veces baleiros. E para rematar, a música que máis me gustaba era a das cores verdes. Calmada, pero con momentos culminantes e explosivos. Era unha marabilla. Cando collín confianza con Redo conteille os meus mundos. E quedou fascinado con eles, tanto coma eu cos seus. E pouco a pouco foime gustando máis estar ao seu carón e conversar. Xa non falabamos só do retrato que me estaba a facer, nin dos mundos paralelos que compartiamos , agora tamén falabamos do mundo real, o que de verdade nos envolvía. Cada vez quedabamos máis tardes. El aprendíame a debuxar, e eu ensináballe o básico sobre o violonchelo. Dábaselle bastante ben. E sen decatarme, Redo pasara a ser parte do meu mundo real, e tamén do imaxinario.
Pasou o tempo, e deixei que todo seguira o seu ritmo, sen buscarlle sentido nin lóxica aos nosos mundos. Porque era mellor deixar que fluíran, non había necesidade de buscarlle o sentido a todo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario