Mariña Castro premiada no II Concurso Literario María Vitoria Taboada

Mariña Castro Fontao, alumna de 4º do noso centro, recibiu o 1º premio de poesía no II Concurso Literario María Vitoria Taboada, convocado polo IES Ramón Mª Aller (Lalín). Mariña foi premiada nas dúas edicións do concurso, o cal indica as súas calidades que xa son recoñecidas polos autores de blogues literarios xa consagrados.
Na foto aparece Mariña recitando os seus versos nun momento da entrega do premio o pasado venres 15/05/15.
O xurado cualificou así a obra de Mariña:

Valoración do xurado

O xurado significa destes poemas "a disposición dos versos e o exquisito lirismo co que a autora desenvolve o periplo vital da infancia á mocidade adubado este dunha sutil perspicacia que logra interiorizar os “cairos” cos que o suxeito lírico se afianza na busca dunha férrea integridade, “Medras nun vertedoiro de emocións que tratas de afogar coa almofada”; para concluír cunha existencial reflexión, na que tenta fuxir da fatal agonía, intrínseca ao ser humano."Parabéns, Mariña.

Velaquí a obra premiada:

I.

Na gaiola de xoaniñas,

chámanlle infancia

unha pechadura impenetrable

protexe os ollos do meniño

de tornarse vermellos e salgados

pola verdade.

No recinto ateigado de portas

chámanlle xuventude

xurdiu a chave

deixou a criatura ceiba

indefensa

mordeuse até quedar en carne viva.

Que organismo ousará xurdir

nesta estepa seca

na que pretendemos construír

un camiño de rosas

que murchan?

Onde non hai máis ca calafríos

na nada.

Estatuas de marfil

e cairos de algodón

que enganan.

II.

Alma difusa

orquestra cadáver

Páxinas molladas

con demasiados borranchos

Coma cristal de botella

rota pola carraxe

o líquido derrámase

repta polo chan

chega aos sumidoiros

descansa na podremia.

Namoraches

do teu propio monstro

Creaches

o teu propio libreto

Neste teatro dos voraces

ten máis liñas ca o resto

Mentres ti, prima donna

te preguntas

cando vai estar lista

a túa máscara impasible.

Medras nun vertedoiro

de emocións

que tratas de afogar

coa almofada.

Descansa, miña rula,

a ver se a noite che leva as ambicións

e che trae vicios.

III.

Coma árbores

coas raíces traballando na busca de auga

coas ramas decidindo por onde agromar

co froito que xorde

cando te alimentas de luz allea

coas follas que te enchen

cobren

afogan.

Por iso agora es tinta

mergúllaste en augas que non che pertencen

e ao volverte líquido mudaches en mar.

Non tes que facer nada

só existir e ser eterno

mentres te habitan as sereas

cantándoche as túas eivas

es a vida por onde non corre o tempo.

Non corre

porque tropeza.

Chóveche no corazón

e na cabeza

supuras

cores que non existen

murmuras.

No mundo das fantasías

quero quedar

onde as nubes son moi altas

e camiño descalza

onde non preciso valor.

E se Deus está a observarme

sácolle a lingua.