21 de maio de 2014

1º premio de relato curto do Concurso Mª Vitoria Taboada

Relato curto, 1º Premio: 
Unha mente intranquila
Non me gustaría recordar os momentos tráxicos do noso matrimonio.. 
Os enfados, broncas, palabras máis que outras, enfrontamentos cada dous por tres. En fin, agora sei moi ben o que pasou nese tráxico día. 
Era un día de primavera no que Enma adoitaba pasear polo parque, cando cheguei todo alterado, malhumorado e como sempre bébedo á casa. Empeceille a berrar e a balancear o seu corpo débil, a causa do embarazo. Ela intentaba protexer o bebé como fora, pero esa ansia por querer protexelo levárono a norte. 
Eu abalanceime sobre ela para darlle una labazada por terme berrado, cando ela perdeu o equilibrio do seu débil corpo. 
Esa foi a tráxica morte da miña muller e do meu fillo, que nin sequera cheguei a coñecer e que rematou na tráxica escaleira, alí, no fondo rodeada por un gran charco de sangue.
 Eu neste momento atópome na cárcere maquinando: Por que?, Como?, Cando?... e recordando o felices que fóramos antes de casarnos . Nosa primeira cita, no restaurante onde a coñecín por primeira vez. O primeiro bico no parque da Igrexa onde anos despois casámonos ,nese pequeno e máxico , pero segredo, que tan só sabíamos del ela e eu . Nese mesmo lugar, disenlle o moito que a amaba e o importante que era para min e que non sería capaz de vivir sen ela .Un lugar moi especial; alí mesmo foi onde me deu una das miñas mellores alegrías que esperaba un fillo meu. Acórdome de ese día como se fora hoxe. Chegou coma de costume cá súa amplía sonrisa, olendo a una frescura de rosas, o seu característico aroma. E como non o seu apreciado foula que lle merquei en París. 
E por último, pero non menos importante, o día que lle pedín matrimonio no alto da Torre Eiffel, con un violinista tocando a nosa canción. Eso é o que quero recordar , non ese tráxico día onde perdeu a vida miña muller e meu fillo entre as miñas mans.. Que fago agora sen nada polo que lugar e saír adiante! Tíñao todo e quedei sen nada…
 Escribo esta carta porque a miña vida xa non ten sentido sen a miña muller o meu lado. Sei que cometín tantos fallos que o único que podo facer e desaparecer deste mundo, xa que aquí non dou tido paz. A conciencia non me deixa vivir cada día tortúrome pensando que son o culpable da morte da miña familia e efectivamente si que o son.
 A última cousa que quero ver antes de morrer é a radiografía do meu pequecho e unha fotografía da miña muller e eu no alto da Torre Eiffel . 
Adeus...


María Framiñán Davila

Ningún comentario:

Publicar un comentario