10 anos de norma.3

O alumnado de 4º da ESO é o mesmo que hai dez anos comenzou o proceso de aprendizaxe da lecto-escritura no primeiro curso de primaria. Tamén  fixeron dez anos, no pasado mes de xullo as normas RAG. Polo tanto este alumnado é o primero que pasou toda a súa etapa educativa nun sistema educativo rexido polas normas ortográficas do 2003.
E quixemos celebralo, amosando o orgullo de termos unha lingua culta, cunha tradición literaria milenaria recollendo estas foto-ideas. Esperamos que vos gusten.

A nosa recomendación é botarlle un ollo ao Portal das palabras

10 anos de norma.2

O alumnado de 4º da ESO é o mesmo que hai dez anos comenzou o proceso de aprendizaxe da lecto-escritura no primeiro curso de primaria. Tamén  fixeron dez anos, no pasado mes de xullo as normas RAG. Polo tanto este alumnado é o primero que pasou toda a súa etapa educativa nun sistema educativo rexido polas normas ortográficas do 2003.
E quixemos celebralo, amosando o orgullo de termos unha lingua culta, cunha tradición literaria milenaria recollendo estas foto-ideas. Esperamos que vos gusten.

Podedes dar un paseo por un novo portal sobre as nosas palbras: O portal das palabras

10 anos de norma.1

O alumnado de 4º da ESO é o mesmo que hai dez anos comenzou o proceso de aprendizaxe da lecto-escritura no primeiro curso de primaria. Tamén  fixeron dez anos, no pasado mes de xullo as normas RAG. Polo tanto este alumnado é o primero que pasou toda a súa etapa educativa nun sistema educativo rexido polas normas ortográficas do 2003.
E quixemos celebralo, amosando o orgullo de termos unha lingua culta, cunha tradición literaria milenaria recollendo estas foto-ideas. Esperamos que vos gusten.

A LOMCE resta aínda máis galego

A LOMCE resta aínda máis galego de Coordinadora Galega ENDL

Tríptico da Coordinadora Galega de ENDL explicando como afectará a LOMCE ao uso e prestixio do galego no sistema educativo. Cómpre botarlle unha ollada.

Falemos galego

Un vídeo máis, e xa van tres, do alumnado de TIC, promovendo o uso do galego. Nesta ocasión a autora é Irene Míguez (1º Bach. Letras)

Sobre a violencia de xénero

Hai soamente cinco anos da entrada en vigor da Lei contra a Violencia de xénero. Realmente, unha lei de defensa dos dereitos fundamentais da muller xa tería que ter lugar anteriormente no contexto dunha sociedade profundamente machista e arcaica. Segundo se sinala no texto, o número de vítimas de violencia de xénero aumenta, a pesar de que o goberno afirma que este feito sexa real e acredita a falta de axudas e recursos para mellorar a situación.
Como dicía anteriormente, o feito de ter unha protección para a integridade física e psicolóxica das mulleres debería estar establecido ao longo da historia como un principio fundamental; dado que existe a igualdade dos cidadáns e cidadás ante a leti é impensable o feito de que as mulleres teñan que ser defendidas, a violencia de xénero non debería existir nesta sociedade e, de ser así, debería ser erradicada hai xa moito tempo. Realmente o Goberno non se está volcando nas medidas axeitadas para abolir esta situación; cada vez son máis os casos que se manifestan e as axudas son moi precarias tendo en conta a seriedade do asunto. Evidentemente, o goberno móvese polo feito de limar e depurar a súa imaxe e afirma estar actuando de maneira axeitada pero tanto as estatísticas como os medios de comunicación establecen unha posición contraria a este alegato. É preciso que as grandes institucións se volquen máis no trato destas vítimas que a miúdo non logran sobrevivir ou rematan nun estado verdadeiramente lamentable.

Por Paula Gamallo (2º Bach)

Dillo a quen maltrata

Todos os anos participamos no Concurso de Cartas do Concello de Lalín "Dillo a quen maltrata".
Velaquí a carta coa que participou Isidro Gil Pallares (1º Bach Ciencias) e coa quedou finalist

Para o ratiño Pérez:
 Ola, escríboche porque desta vez non quero as moediñas ou o agasallo de sempre. Desta vez quero que papá volva á casa, xa que non sei por que marchou. A ver, mellor cóntoche a historia enteira: 
Eran contra as nove da noite, eu estaba moi canso e papá non acababa de chegar do traballo. Polo tanto mamá ao ver como a cada pouco se me pechaban os ollos, levoume para a cama, deume un biquiño de boas noites e arroupoume con moito agarimo para que estivese quentiño. 
Pouco despois, uns gritos espertáronme. Acendín a luz do cuarto, puxen as zapatillas e fun para o comedor, a ver que pasaba. Chegara papá, pero espera, que lle acontecía? Estaba como coa cara vermella e non se mantiña de pé ben; e mamá? Por que estaba no chan chorando? Tiña o brazo cheo de mancaduras. Con que se fixera dano? Púxenme a gritar: -Papá, mamá. Que sucedeu? Que sucedeu?
 Ningún me respondeu. Papá reaccionou dispoñéndose a marchar, pero con moi mala sorte tropezou cunha cadeira, que me bateu a min na boca e me fixo caer este dente. Déixocho, pero a cambio ten que volver papá, non sei onde vai, estou preocupado. Mamá dime que foi de viaxe de empresa, pero a min estráñame, aquilo non fora unha despedida normal, como as das outras viaxes.
 P.D.: Non te esquezas de curarlle o brazo a mamá tamén, por favor, que o ten moi mancado.